Er wordt vaak gesproken over tweedeling in de maatschappij. Het gaat dan over rijk en arm, geschoold en ongeschoold en dat soort grootheden. Gisteren sprak ik bij een zakenrelatie twee buitendienst medewerkers van de Belastingdienst.

‘Weet je wat zo jammer is van de Haagse politiek, of politiek in het algemeen?’, vroeg ik op een gegeven moment. Een antwoord niet afwachtend ging ik verder ‘dat veel politici de praktijk van ondernemen niet kennen. Ze zien niet dat er een tweedeling is in de maatschappij die ondernemen en werknemerschap heet. Ondernemen is een vak apart, vind jullie ook niet?’.

De beide medewerkers keken me nog even vragend aan. Dus ging ik verder. ‘Ja, in theorie weten ze wat er speelt. Maar de spanning, de beslissingen, de druk, het nemen van risico’s met je eigen geld. Dat kennen ze niet. Praten is makkelijk, maar als je met je eigen geld werkt en het allemaal kunt verspelen dan is dat toch een heel ander verhaal dan geld van een ander uitgeven’.

Begrip

‘Oh ja, zeker’, reageerde één van de ambtenaren. Wat ik van politici zei geldt natuurlijk ook voor mensen in loondienst. Maar deze ambtenaren zouden het kunnen begrijpen. Ze hadden me verteld dat ze bij de belastingdienst al ruim dertig jaar executieverkopen doen, veelal van bedrijven.

‘Ondernemen is een vak apart, dat is zeker’, ging de ambtenaar verder, ‘natuurlijk maken wij voornamelijk de schrijnende gevallen mee. Als ik wel eens zie of hoor hoeveel balletjes een ondernemer in de lucht moet houden… ik moet er niet aan denken. Vooral als het fout dreigt te gaan loopt de spanning op’.

‘Wanneer je als werknemer tegen ontslag aan zit heb je ook spanning’, reageerde zijn collega, ‘maar dan is er uiteindelijk in ieder geval een vangnet. Ook al is die de laatste jaren steeds minder sterk geworden’.

En zo spraken we nog even verder.