‘Ach joh, dat achter je rug lullen dat word je toch strontziek van’, hoor ik Gerard zeggen als ik bij hem binnenloop. Hij is aan de telefoon. Ik kijk hem aan en hij knikt naar de stoel voor hem. Ik ga zitten. Kort daarop sluit hij het telefoongesprek af.

‘We zitten in een project’, vertelt hij me, ‘er zit iemand bij die om welke reden ook allerlei onzin uitkraamt naar derden. Wat hij ermee denkt te bereiken is me een raadsel, hij ondermijnt zijn eigen positie, die van het project.’

‘Mijn ervaring is dat het vaak onzekere mensen zijn die zoiets doen’, zeg ik.

‘Natuurlijk’, antwoordt Gerard, ‘domme, onzekere mensen. Ik kan er vaak direct een vinger op leggen waardoor het gebeurd, maar wat schiet ik er mee op. Ik had gewoon naar mijn onderbuik moeten luisteren en mijn intuïtie moeten volgen. Dat mensen gesprekken over je hebben waar je niet bij bent vind ik geen probleem, zelfs niet als daarin je minder goede kanten worden besproken. Maar leugens, halve waarheden of pertinente onwaarheden, insinuaties en dergelijke. Daar kan ik slecht tegen’.

‘Wat je zei “achter je rug lullen” daar zit dat negatieve al in’, zeg ik, ‘als het eerlijke gesprekken waren waar je niet bij was dan had je het niet eens gemerkt, maar je ontdekt het door de miscommunicatie die je krijgt met derden, de misverstanden, onverwachte en onlogische acties van derden’.

‘Ja, dat is zo. Als ik aan iemand twijfel dan bespreek ik dat ook wel eens met een ander, als je dat op een zuivere manier doet kan het je idee over iemand helpen bevestigen, het maakt daarbij niet uit of het positief of negatief uitvalt. Je moet alleen weten met wie je het bespreekt, want aan mensen die me je meelullen heb je in zo’n situatie niets. Maar laten we het over iets anders hebben.’

Achter je rug lullen

Ik heb me nooit bezig gehouden met mensen die achter mijn rug lullen. Noem het naïef, maar het was alsof het niet bestond voor me.

Dat gold overigens ook min of meer voor onheuse behandeling. Als iemand mij iets flikte, om het maar zo te zeggen, kon ik in de meeste gevallen de keer daarop gewoon verder gaan alsof er niets aan de hand was. Meestal zag ik waar een opmerking, handeling of iets dergelijks vandaan kwam, daarmee was het verklaard en kon ik verder. Soms, afhankelijk van wat er was gebeurd, moest er natuurlijk wel nog even wat worden rechtgezet.

Vriendinnen vonden dat wel eens lastig of vreemd, maar als ik uitlegde wat er aan de hand was begrepen ze het meestal wel. Tot een paar geleden. Mijn toenmalige vriendin had er zelf veel last van dat mensen achter haar rug onwaarheden over haar verspreidden. Daarbij ging het die mensen er echt om haar te beschadigen. Ik werd daardoor op de feiten van het “achter je rug lullen” gedrukt, op een manier zoals Gerard het omschreef: mensen die doelbewust leugens, halve waarheden of pertinente onwaarheden, insinuaties en dergelijke over je verspreiden.

Het werd me toen snel duidelijk dat het onzekere mensen zijn, die achter je rug lullen. Een onzekerheid die voortkomt uit irreële angsten en bangigheden, waardoor ze zelf hun doel niet bereiken en afgunstig zijn naar anderen die, in hun ogen, wel succesvol zijn of lijken. Door manipulatie – want dat is het – denken ze alsnog hun doel te bereiken of in ieder geval, ook weer vanuit hun eigen optiek, de ander te verlagen naar hun niveau.

Zielige mensen

Na de situatie met de hierboven bedoelde vriendin is het fenomeen, en zijn verschillende vormen, me vaker opgevallen. Ook in vormen die handig zijn om te onderkennen. In het gesprek met Gerard had hij het daar ook over, dus ik kom er op terug.

Zie ook ‘de wet van de derde persoon‘