‘René, weet je waar ik een tijd mee heb gezeten?’, zegt Gerard half vragend tijdens ons gesprek.

‘Nou, ik kan wel wat dingen bedenken in jouw geval’, reageer ik snel met een volle glimlach, voor hij door kan gaan vanuit zijn retorische vraag.

Gerard lacht terug en gaat verder ‘met de domheid van mensen, met domme mensen’.

Ik kijk Gerard aan. Het lijkt me verstandig even niets te zeggen. Gerard is begin zestig en heeft een paar goed lopende bedrijven. Hij studeerde bedrijfskunde en geschiedenis in een tijd dat studeren in zijn omgeving helemaal niet gebruikelijk was. Wat ik leuk vind aan Gerard en wat wellicht de basis is van onze vriendschap, is dat hij ondanks die academische achtergrond vooral handelt en denkt vanuit een soort straatwijsheid. Hij is eenvoudig enorm streetwise. Het beetje boerenslimheid wat daarin ook zit gebruikte hij handig bij het opbouwen van zijn ondernemingen.

Domme mensen

‘Ja, domme mensen ’, herhaalt Gerard. ‘en die domheid ligt er vaak zo bovenop, het straalt zo van hun gezicht. Je ziet het in hun houding, het hangt als een auro om ze heen, ze slepen het als krans om hun schouders met zich mee’.

Ik kan niet anders dan wederom glimlachen. ‘Is er iets gebeurd waardoor je daar nu ineens zo fel en stellig over bent?, vraag ik.

‘Ach’, zegt hij, terwijl hij zijn antwoord overdenkt, ‘je weet dat ik met een project bezig ben met John. We hebben de taken verdeeld. Ik heb gedaan wat ik moest doen en daarna zou John ermee verder gaan vanuit zijn kennis en expertise. Maar er gebeurde niets. In het begin dacht ik dat hij het druk had met andere dingen, maar hij reageerde ook niet meer op telefoontjes. Deze week kwam ik erachter dat hij achter mijn rug aan mensen vertelde dat met mij niet is te samen te werken.’

Domme mensen geloven het

Ik knik om aan te geven dat ik zijn verhaal volg.

‘Waarom doet hij dat? Ik denk dat hij niet kan waarmaken wat we hebben afgesproken. Dat is toch geen ramp. Dan kom je terug en dan overleggen we hoe we verder kunnen. Maar in plaats daarvan gaat hij onzin over mij vertellen aan mensen. Heel vreemd. En het domme is nog dat sommige mensen het nog geloven ook. Natuurlijk zegt dat wat over die ook domme mensen, maar het is gewoon vervelend en jammer’.

‘Tja vervelend’, probeer ik zo neutraal mogelijk te reageren.

‘Het komt natuurlijk veel vaker voor en ik kan ermee omgaan, maar toch vind ik het elke keer weer verrassend en vervelend. Het voelt als onrecht en dat raakt me. Maar het is ook zonde van zo’n project. Het is helemaal niet nodig en het is alleen het gevolg van zo’n zwakke eikel die te trots is om het gesprek aan te gaan. En om zijn zwakte te verhullen en voor zichzelf te ontkennen verkiest hij die achterklap. Het achter je rug lullen, waar we het eerder over hadden’.

Herkenbare situatie

Ik kan niet anders zeggen dan Gerard zeggen dat ik de situatie volledig begrijp. Ik heb het zelf ook vaak meegemaakt. Als je veel initiatieven neemt, projecten start en met mensen samenwerkt dan loop je er tegenaan. In de gedachtegang van Gerard verwonder ik me ook over de ‘domheid’ van mensen.

Ik zou zelfs bijna zeggen, ik verwonder me er dagelijks over hoe mensen afspraken verdraaien om hun zwaktes, onvermogen en dergelijke te verhullen. Makkelijker dan het te accepteren en er wellicht wat mee te doen om te groeien en zichzelf te ontwikkelen zoeken ze de ‘schuld’ bij een ander. Dat sommigen er daarbij voor kiezen tot achterklap en dergelijke over te gaan is jammer. Maar ik heb me daar al lang bij neergelegd. Wat niet wil zeggen dat ik me er soms, evenals Gerard, triest bij voel.

Zie ook het bericht ‘achter je rug lullen‘