‘René, ik lees regelmatig op je site’, zegt Karel.  ‘Dan ga ik naar je site en lees een paar berichtjes. Veel afwisselende onderwerpen, vlot geschreven en makkelijk leesbaar. Gisteren de blogs over liegen gelezen en die over geldrealisme. Ik vertaalde het naar vakantierealisme’.

‘Dank je, leuk om te horen dat je het leuk vindt’, reageer ik, terwijl ik hem vragend aankijk. ‘Wat is jouw verhaal rond vakantierealisme?’.

We zitten met een aantal vrienden van de middelbare school en hun partners te eten, na een dag museumbezoek, kliederen met verf en andere activiteiten.

Vakantierealisme

‘Bij je verhaal over geldrealisme moest ik denken aan de vakantie die Carla en ik deze zomer hadden in Italië. We stonden op een camping in de buurt van Brescia, bij het Gardameer. Voor het eerst zonder de kinderen in die prachtige omgeving’.

‘Ik ken het’, vertel ik, ‘dat prachtige museum dat tot het werelderfgoed hoort, de prachtige oude gebouwen. Vind je ook niet dat het een onderschat deel van Italië is. Iedereen heeft het altijd over Rome, Milaan en Florence’.

‘Ja zeker’, antwoordt Karel, ‘je kunt zoveel doen in Brescia en omgeving. Dat brengt me ook op dat stuk van je geldrealisme. Vanzelfsprekend hadden we snel contact met andere vakantiegangers op de camping. Met onze buren in het bijzonder. Ze kwamen uit Culemborg en ’s avonds dronken we geregeld een drankje met hen. Overdag maakten wij uitstapjes’.

‘Logisch, het is een bijzondere, historische omgeving’.

Stelvio National Park

‘Inderdaad. En zo gingen we ook naar Stelvio National Park. We vinden het heerlijk om te wandelen, ter afwisseling van museumbezoek en dergelijke.

Wandelen kun je natuurlijk overal, maar ik had gelezen over het park. Je hebt in Italië verschillende oude paden. Van die historische paden is, vooral in het zuiden van Italië, weinig over door stedenbouw en andere oorzaken. De wegen die Venetië via Brescia met Noord-Europa verbond zijn in dat park echter grotendeels bewaard gebleven. Het leek Carla en mij leuk dat eens te bekijken, die wegen waar legers, handelsreizigers en anderen in de loop van eeuwen overheen trokken. Bovendien is het een ongerepte natuur. Daar kun je zo maar oog in oog staan met herten en andere dieren’.

Ver van wat?

‘Ik kan me daar iets bij voorstellen’.

‘We hebben daar echt een prachtige wandeling gemaakt aan de voet van dat enorme natuurpark. Daarvoor waren we al vroeg vertrokken. Het is ongeveer zestig kilometer van Brescia. Maar om op jouw realisme terug te komen, noem het vakantierealisme. ’s Avonds vertellen we de buren op de camping dat we naar het park zijn gereden. Daar hadden we overigens ook een meerdaagse reis van kunnen maken, want het park bestaat uit verschillende valleien die totaal van elkaar verschillen. Enfin, ik vertel de buurman dat het park zestig kilometer verderop ligt. Zijn reactie “maar dat is ver”.

Ik lach.

Karel vertelt verder ‘Wat nou ver, zeg ik als reactie, je hebt een week geleden in één dag bijna twaalfhonderd kilometer gereden om hier te komen. Dat is ver’.

Vanuit Antraigues

‘Ik begrijp de vergelijking met geldrealisme’, zeg ik, ‘en ik ken de reacties ook. Bij mijn vakanties in Frankrijk maakte ik ook flinke dagreizen om dingen te zien die mijn vakantiegenoten of mij interesseerden.

Dan reden we van bijvoorbeeld Antraigues naar Orange, de oorsprong van ons koningshuis. Daar heb je nog een Romeins theater met een beeld van Julius Ceasar, zoiets als het Colosseum in Rome.

Route maken met uitstapjes

Zo’n dag planden we dan met een route. We gingen naar wijnboeren voor een paar flessen Vacqueras, bezochten attracties  en meer van die dingen en reden aan het eind van de dag de 100 kilometer terug naar het huisje in Antraigues. Als je ’s avonds in restaurant La Montagne aan Nederlanders vertelde wat je had gedaan dan keken ze je aan of je gek was.

‘Ja inderdaad’, reageert Karel, ‘die Nederlanders reden ergens naar toe een kwartiertje verderop. Daar keken ze even een paar minuten rond bij een historisch gebouwtje en reden dan terug om de rest van de dag weer op een stoeltje voor hun tent te zitten. En aan het eind van de vakantie weer twaalfhonderd kilometer terug’.

‘Dat is ver, hoor’, zeg ik. Karel lacht hard.