Tante Wil en het emmertje zand is één van de vele verhaaltjes uit de doos met notities, ideeën en aantekeningen. Zo maar willekeurig uit een stapeltje blaadjes gepakt.

Maarten Nelemans, het broertje van een schoolvriend bij wie ik regelmatig thuis kwam, zag toen hij de hond uitliet een vrouw een emmertje zand jatten uit de zandbak van een school. Een jochie stond op de uitkijk. Maarten wilde net roepen, ‘jatten hè’, toen hij zag dat het zijn eigen tante Wil was die zand aan het scheppen was. Hij riep dus niet, maar liep snel naar huis.

Daar vertelde hij zijn verhaal. Ik kende de tante niet, maar begreep dat de familie een goeie grap wel zou waarderen. ‘Heb je een nummer van haar, dan bel ik haar even’, vroeg ik aan Miep, de moeder van Maarten. De familie Nelemans kende me langer en verkneukelden zich al op wat er zou gaan gebeuren.

Bellen

Ik belde. De tante nam al snel op en ik deed me voor als de directeur van de school. 

‘Met mevrouw Smits?’

De voormalige Voort van Zijpschool in Tuindorp – Utrecht

‘Goedenavond, met de heer Bunnik van de Van Zijpschool. Ik hoorde van enkele jongens dat u zand heeft gehaald uit …’

‘Maar een half emmertje’, onderbrak de geschrokken tante.

‘Tja, dat kan wel zijn, maar stel eens dat heel Tuindorp dat zou doen, dan was de zandbak zo leeg’.

‘Ik, ik, ik zal het direct terugbrengen’, stamelde de tante.

‘Doet u dat, ik zal op u wachten. Dit kan zo natuurlijk niet’.

‘Nee, ik kom het direct terugbrengen’.

‘Goed zo, dag mevrouw’.

‘Dag meneer’.

Eind goed …

We lagen dubbel. Nadat we tot rust waren gekomen belde mevrouw Nelemans direct naar tante Wil om te vertellen dat het allemaal een grap was. De tante bleek al in de tuin te staan met haar fiets in de ene hand en het emmertje zand in de andere hand.

Later hebben we er vanzelfsprekend met zijn allen nog hartelijk om gelachen.

Dit is een vervolg op het bericht Schrijven