Dit bericht gaat niet over bankiers. Die saaie lui, die nog steeds krijtstrepen dragen en te veel geld verdienen met hun falende dienstverlening. Nee, dit bericht gaat over andere krijtstrepen. Dat ik het nu vertel heeft te maken met mijn afspraak afgelopen week met Erik.

Erik en ik hebben in het verleden regelmatig samengewerkt. Tot hij zich tien jaar geleden door een misverstand benadeeld voelde. De eerste drie jaar probeerde ik het contact te herstellen, hij hield het af. Daarna keek ik af en toe nog op zijn site, contact nam ik niet meer op.

Drie weken geleden kreeg ik via LinkedIn ineens een uitnodiging. ‘Goh, René wat is het lang geleden. Hoe is het? Zullen we weer eens afspreken, eens bijpraten bij een biertje’.

Mooie tijd

We hadden samen voor klanten mooie campagnes gemaakt. Met veel dingen waren we daarbij onze tijd vooruit geweest. Daarnaast hadden we eigen projecten gedaan, die waren ontstaan als we onze wederzijdse verwondering en ideeën exponentieel lieten groeien. Het was een mooie tijd geweest.

Afgelopen week zaten we samen herinneringen op te halen in een Utrechts café waar we vroeger ook kwamen. Het café was in de tussentijd vier keer van eigenaar veranderd; de uitstraling was gelukkig nog hetzelfde. En wij? We waren ouder geworden .Maar we pakten de draad weer op alsof we elkaar een paar dagen ervoor nog hadden gezien.

Misverstand rechtgezet

Vanuit de idee dat je communicatielijnen moet sluiten (zie communicatielijnen) haalde ik de bron van ons conflict aan. Natuurlijk kon Erik zich er alles van herinneren. Het was volgens Erik geen onderwerp meer, ‘Joh, dat is zo lang geleden’. Communiceren is voor meer dan 70% non verbaal, dacht ik, kijkend naar zijn houding en oogopslag. Zin om te reageren had ik niet, het was inderdaad lang geleden. ‘Ja, de toekomst is interessanter’.

We spraken over de veranderingen in onze branche, de andere houding van klanten, de opkomst van een nieuwe generatie, hoe ze het wiel opnieuw uitvinden en waar we ons op dit moment in ons leven mee bezig houden.

Krijtstrepen

Onverwacht verandert Erik het onderwerp. ‘Heb je het Wereldkampioenschap Voetbal nog gezien?, vraag Erik.

‘Ja, natuurlijk’, antwoord ik, ‘daar kon je zelfs als je het zou willen niet omheen’.

‘Kun je je herinneren dat we vijftien jaar geleden ideeën bedachten voor het EK in Nederland? Toen jij met Rolf dat Euro2000 logo maakte voor de UEFA? Toen hebben jij en ik het ook gehad over krijtstrepen om het muurtje bij een vrije trap op een afstand te houden’,

‘Ik kan het me niet herinneren’, zeg ik, ‘wel wat andere dingen, zoals die toeter die op de latere Vuvuzela leek en de papierklapper. En er was een man die ons benaderde met een strook papier dat geluid maakte als je ermee slingerde’.

‘Ja, dat weet ik nog’, reageert Erik, terwijl hij in zijn binnenzak graait. Hij haalt een papiertje tevoorschijn en overhandigt het, ‘kijk ons krijtstrepen idee’.

Ik bekijk het papiertje en herken mijn eigen, kenmerkende handschrift met de ongeduldige halen. Ik lees de zeven zinnen waarin het probleem van het muurtje en het idee van de krijtstrepen staan beschreven.

‘Zie je wel’, zegt Erik en hij pauzeert even. Ik lees het briefje nog een keer. Dan gaat Erik verder, ‘Toen ik die spuitbus zag tijdens het WK dacht ik direct aan jou. Verdomme, dacht ik, René zal toch niet ons idee aan de man hebben gebracht.’

Ik kijk Erik aan en begrijp dat, van alle mogelijke redenen om weer contact te hebben, dit de belangrijkste was.

‘Ach, wij hadden zo veel ideeën. Maar deze was ik al lang vergeten. Leuk dat je die notitie nog hebt’.

Erik kijkt me onderzoekend aan.

‘Kijk je wel eens op mijn site. Daar heb ik ook ideeën staan uit die tijd. Sommigen zijn later ook realiteit geworden. Maar niet omdat jij of ik er iets mee hebben gedaan. Gewoon omdat anderen problemen ook onderkennen en er een oplossing voor zoeken’.

‘Natuurlijk. Ik weet het’, zegt Erik, ‘ideeën leven. Die zweven door het collectieve bewustzijn. Iedereen die er voor open staat kan ze oppikken. Dat is dus met die krijtstrepen ook gebeurd’.

We lieten de krijtstrepen rusten. We gingen echt naar de toekomst kijken. Dus, to be continued.