Het is rond een uur of twaalf als ik bij Henk binnenloop. Hij zit aan een tafel met vijf mannen, waarvan ik er een ken.

‘Ha Rene’, zegt Henk, ‘kom er gezellig bij’. Op de tafel staat een schaal met broodjes. ‘Heb je al geluncht?’, vraag Henk, wijzend op de schaal.

Een washandje

‘We hadden het ergens over toen je binnenkwam en ik ben benieuwd naar jouw antwoord’, gaat Henk verder nadat ik iedereen een hand heb gegeven en ben gaan zitten, ‘gebruik jij bij het douchen een washandje?’

Ik kijk Henk enigszins verrast aan. De avond ervoor zag ik een Franse film noir waarin de mannelijke hoofdpersoon een washandje gebruikte om zich te ontspannen bij het psychologisch drama waarin hij was verwikkeld.. Maar ik kon me niet voorstellen dat deze mannen doelden op een washandje als vervanging van een Kleenex.

‘Ja, ik gebruik een washandje’, antwoord ik, ‘maar niet altijd. Soms gebruik ik gewoon een stuk zeep, maar met shampoo vind ik een washandje handiger’.

Henk kijkt me geamuseerd aan, waardoor ik toch even twijfel aan de bedoeling van de vraag. ‘Maar waarom dan een washandje, je kunt toch ook een spons gebruiken?’

‘Bestaat dat nog, het lijkt me zo zeventiger jaren’, reageer ik, ‘een washandje is veel praktischer. Die kun je uitwassen en het contact met je lichaam is veel directer. Daardoor kun je bij het wassen veel beter voelen waar je met je zeep bezig bent. Dat heb je bij een spons niet, vind ik, daarbij gaat het meer om het genot van inzepen met schuim. Een washandjes daarentegen is een wasinstrument’.

Spullen van vroeger

De mannen hebben nog niets gezegd en eten rustig verder. Ik pak een bruin bolletje met kaas als Henk zegt ‘ik zal je vertellen waar we het over hadden voor je binnenkwam. Het ging op dat moment inderdaad over een washandje, maar in het algemeen hadden we het over praktische spullen van vroeger die zijn vervangen door minder functionele, commerciële of op een andere manier minder handige producten’.

‘Niet alles is toch per se slechter’, zeg ik half vragend, ‘neem de ontwikkeling van microvezel doekjes. Dat vind ik een mooi voorbeeld van een handig, nieuw product. Het is ook wasbaar, dus vaker te gebruiken’.

‘Natuurlijk niet alles is slecht. Het was ook niet vanuit negatieve gedachten over het hedendaagse dat het onderwerp werd besproken, meer uit verwondering en het leuk nostalgische’.

Microvezel washandje

‘Ik verwonderde me er laatst over dat een washandje nog steeds van badstof is’, zeg ik. ‘Wellicht dat het grove weefsel beter is bij het wassen met shampoo. Maar je zou ook in de badkamer microvezel verwachten, desnoods in de vorm van een washandje of handschoen. Er zijn zo veel vormen van microvezel. Laatst zocht ik zo’n brillendoekje, maar dan groter, voor mijn iPad. Dan zie je microvezeldoekjes in allerlei soorten en maten’.

Henk glimlacht met een bevestigend knikje naar de man naast hem, die zich aan mij voorstelde als Gerard. Ik vermoed dat het knikje erop duidt dat het onderwerp al ter sprake is gekomen. Maar Henk zegt, ‘zie je wel, die Rene’, waarbij ik niet begrijp wat hij daarmee bedoelt. In de stilte die ontstaat ga ik verder, ‘het microvezeldoekje vond ik uiteindelijk. Een prachtige maat 18 bij 24 centimeter, iets te kort maar een aanwinst om de vingerafdrukken van mijn iPad te verwijderen’.

Zo keuvelden we, uiteindelijk met zijn zessen, verder over allerlei producten die zijn verdwenen of juist allerlei technologische ontwikkelingen hebben overleefd. Ik herinner me het boekje ‘gewoon maar geniaal’ waarin de inmiddels 95-jarige Drs. P verhaalt over alledaagse producten en ik denk ‘uiteindelijk is eenvoudig nog steeds kenmerk van het ware’.