Gisterenavond was ik weer bij eetcafé Sisters op de hoek van de Willem de Zwijgerstraat en de Stadhouderslaan. Ik kom al jaren met wisselende frequentie in deze gezellige gelegenheid in Utrecht-Oost.

Dat begon ooit jaren geleden, nadat Gerard (Bul) Aben me vertelde dat het zo’n leuke kroeg was, vooral op donderdag- en vrijdagavond. Het was niet zo’n Hercules-kroeg als de Wittevrouwenpoort van Bu Cats, waar ik toen geregeld kwam. Er kwamen natuurlijk wel Herculanen.

Van tapperij naar eetcafé Sisters

Die waren er gisterenavond niet. Er waren voornamelijk een paar stamgasten en mensen uit de buurt. Want dat is het leuke van de locatie, het is een stamkroeg voor mensen die overal vandaan komen om elkaar te ontmoeten, maar het heeft ook een sterke buurtfunctie.

Na de aanbeveling van Bul, die toen nog bij DE werkte, ging ik samen met kantoorgenoot Stefan Kraaijenhagen naar de Stadhouderslaan. De kroeg heette toen nog Tapperij de Stadhouder. Stefan was er al vaker geweest; hij hield eerder met collega Frans Stalenhoef kantoor aan de nabij gelegen Adriaen van Ostadelaan.

Gisteren was ik er ook met Stefan. We werkten vijftien jaar intensief samen, tot we in 2004 ieder ons weegs gingen. Na tien jaar nauwelijks tot geen contact hebben we elkaar weer gevonden en brainstormen we weer als nooit tevoren.

Vertrouwde uitstraling

‘Het café is nauwelijks veranderd’, zegt Stefan, ‘een andere naam en een moderne keuken’.

‘Het is een paar keer van naam veranderd, sinds Rob er eigenaar was’, vertel ik vanuit de ervaring van een door de jaren onregelmatige bezoeker, ‘van Rob ging het naar Faber en zijn vriendin …’

‘Die neef van Peter Faber, die heb ik nog meegemaakt’, onderbreekt Stefan, ‘gezellige barkeeper, maar geen echte kroegbaas’.

‘Hij deed het over aan de broers Maurice en Sidney Rubens. Zij moderniseerden het café. Al vrij snel ging Sidney eruit om andere initiatieven te ontplooien, zoals het culinaire evenement Uitgekookt’.

‘Daar ben ik met Marjo afgelopen zomer geweest’, vertelt Stefan, ‘was hij niet ook de initiatiefnemer van het strand Oog in Al?’

de Winter

‘Ja, dat is nu een officiële horecagelegenheid. Het heet SOIA, strand Oog in Al’, vertel ik Stefan, ‘maar goed, na de broeders Rubens is er enige tijd onduidelijkheid geweest. Het café was zelfs een tijdje dicht. Er is toen kort iemand geweest die het pachtte. In die tijd ben ik hier nauwelijks geweest. Ik kwam er pas weer toen Tonny de Winter het had overgenomen. Hij noemde het Tapperij de Winter’.

‘Tonny’, zegt Stefan en hij kijkt starend voor zich uit, ‘die heb ik door je jaren heen ook vaak gezien. Zijn wij niet ooit een keer samen bij zijn Winterhuis geweest, in de Drieharingenstraat?’

‘Klopt, vlak na de opening. In het oude pand van Frans Fagel zat hij toen. Na een paar jaar is hij hier begonnen. Hij is vorig jaar zomer overleden. Daarna brak weer even een onzekere tijd aan. Begin van het jaar heette het Tapperij Herman, maar daar ben ik nooit geweest’.

‘En nu zijn het zusters’, reageert Stefan, die duidelijk op een ander onderwerp wil overgaan.

‘Ja, alleen zijn de zusters vriendinnen, Jeanette Huizenga en Christa de Winter, en heet het nu dus Eetcafé Sisters. De gezelligheid is als vanouds, het interieur en de uitstraling vertrouwd en het eten zoals je mag verwachten’.

Zie ook: krantenknipsel