Jan is overleden. Ik wist dat hij ziek was, toch gaat er een schokgolf door me heen. Even trekt het bloed weg uit mijn gezicht. Emoties dring zich op, die ik niet met gedachten kan bedwingen. De altijd opgewekte, enthousiaste Jan van Eekeren is dood. Veel te vroeg gestorven.

Jan van Eekeren in 2005 tijdens een wijnproeverij van het SOG  bij Hennie Pieterson

Ik besef me de afgelopen tijd heel goed dat het leven betrekkelijk is en vooral kort. Jong en oud om me heen valt in dat eeuwige gat en altijd is er dan de vraag ‘waarom?’, maar vooral ‘waarom nu al?’

Jan had ik nog zoveel mooie jaren gegund, zoals hij velen om zich heen mooie jaren heeft gegeven. Als ik hem zag was hij altijd vrolijk en geïnteresseerd. Niet alleen naar mij, maar naar iedereen. Zijn zorgen deelde hij slechts als de ambiance zich daar voor leende en dan nog was hij selectief.

Golfen

Jaren geleden nam ik hem en Mandy mee naar de golfbaan. Hij vond het prachtig. De weken daarna liepen we nog menig flight. Met een stralende zon, maar even goed bij extreem weer en wind, banjerden we over de baan. Want hij wilde leren en tegelijk genieten van de omgeving. Hij baalde van een verkeerd geslagen bal, maar zette zich er snel overheen. Op naar de volgende hole. Doorgaan, oefenen. Het enthousiasme en de combinatie van ambitie en genieten maakte een onuitwisbare indruk op me. Dat is Jan, wist ik.

Zo zullen velen hem kennen. Bij al die verenigingen waar hij soms als deelnemer, dan weer al sponsor meehielp er een leuke dag van te maken. Behulpzaam achter de schermen, een gezellige gast op het feest.

Broodsnack

Hij was ook enorm creatief. Zijn ideeën zette hij vooral in voor zijn bedrijf, Bakker van Eekeren. Tijdens één van de gesprekken die ik met hem had bij het Stichts Ondernemers Genootschap vertelde ik mijn idee voor een broodsnack. Ik onderbouwde het met een marketingverhaal.

Hij geloofde er niet in. Maar de week erop had hij een grote plastic zak bij zich. Hij had de broodsnack zoals ik hem had geschetst daadwerkelijk uitgevoerd. ‘Hier’, zei hij, ‘ga maar kijken of het werkt’.

Le Garage

Onvergetelijk was de keer dat Jan, Mandy en ik naar Le Garage gingen. Het eten was natuurlijk voortreffelijk, maar Jan genoot vooral van wat er om ons heen gebeurde. Terwijl wij daar een hele avond zouden zitten waren sommige tafeltjes die avond drie keer bezet. Een voetballer van Ajax kwam even een hapje doen. Deze was nog niet weg of zijn tafel werd bezet door een tv-presentator. Zo ging het door tot op een gegeven moment de ‘Prince de Lignac’ binnenkwam met zijn dertig Filipijnse jongens.

Halverwege de avond schoven we ons tafeltje aan die van Cor Baan en zijn vrouw. De avond kon niet meer stuk toen deze ons uitnodigde eens te komen golfen in Florida. Daar had hij een huis gekocht na zijn afscheid bij DAF.

Nadien kwam Jan nog regelmatig terug op die avond. Dan zag ik die glinstering in zijn ogen, de onbevangen blijheid, alsof die avond het mooiste was dat hij ooit had meegemaakt. Terwijl ik wist dat hij al veel mooie avonden kende en er nog vele zou gaan beleven met de vele mensen die hij een warm hart toedroeg.

Jan is overleden

Golfen in Florida is er nooit gekomen. En het zal er ook niet meer van komen. Jan is overleden. Uiteindelijk had de ziekte die hem langzaam sloopte toch sneller vat op hem dan gedacht. Soms kom ik mensen tegen in wie ik iets van Jan herken. De één heeft zijn enthousiasme, een ander zijn betrokkenheid. Delen van wat hij in één persoon was.

Want zoals Jan van Eekeren was er maar één. En ik zal hem niet vergeten.

(foto header: Jan slaat af bij Urbangolf 2005)

Zie ook het bericht ‘broodbrokken‘