Diagonaal door Nederland

diagonaal door Nederland WaterlandGisteren keek ik naar een uitzending van ‘Nederland Waterland’. Het laat onder andere zien waarom Amerikaanse fotografen me ooit vertelde dat we in Nederland zulk prachtig licht hebben.

Het programma toont beelden van mooie wolkpartijen die een diffuus licht legden over prachtige landschappen. Het commentaar over de geschiedenis van sloten en meren is ook interessant.

En het algemene beeld wordt leuk afgewisseld met beeldgrapjes en tussenscènes. Zoals de man die we op een balkon zien staan, gefilmd vanaf de boot, en in het volgende shot zien we hoe de man de boot ziet vanaf zijn balkon gefilmd. Het maakt de uitzending aantrekkelijk.

Uit de ooghoeken

Het is beslist een mooie informatieve natuurserie. Maar als geheel vind ik het persoonlijk te mager. Voor mij is het een ‘uit de ooghoeken’-programma. Dat zijn programma’s waarbij ik aan tafel zit te werken en schuin voor me, op vijf meter afstand, de televisie aan heb staan. De volgende uitzendingen zie ik daardoor diagonaal; zoals je ook diagonaal door een boek kunt gaan . Genoeg opgevangen voor een goede indruk of begrip, zonder alle details op te pikken.

Diagonaal door Nederland

Dat doet me denken aan het boek ‘Langs de Nullijn’ van Sietse van der Hoek. Een buitengewoon interessant boek waarin veel informatie staat die ter sprake komt in ‘Nederland Waterland’, maar veel uitgebreider en verder uitgediept.

In het boek gaat de schrijver zelf diagonaal door Nederland, want zijn thema is dat Nederland uit twee delen bestaat. In het boek maakt Van der Hoek een wandeling door Nederland op zoek naar antwoorden bij zijn idee dat Nederland is te verdelen door een natuurlijke scheidslijn. Een diagonaal die loopt van Goes naar Groningen, waar wellicht niet toevallig de bijbelgordel overheen loopt..

Die diagonaal door Nederland verdeelt ons land dus in tweeën. Links van de lijn, in het Westen, vind je nuchter realisme. Daar aan de kustkant, het lage land van kust en klei, moesten de mensen hard werken, land ontginnen en inpolderen. Aan de andere kant van de lijn, in het Oosten, heerst meer idealisme en rust. Daar is de beschutting van bos en beek en er is licht, ruimte en leegte.

In ‘Langs de Nullijn’ geeft de schrijver in 23 hoofdstukken ondersteuning aan zijn gedachten over die tweedeling. Het leuke is dat hij de grote lijn duidelijk beschrijft en dat doet met allerlei voorbeelden, leuke feitjes en anekdotes.

Utrecht

Eén van de hoofdstukken gaat over Utrecht. Volgens de schrijver een stad met het meest schizofrene stadshart dat je kun bedenken. Aan de oostkant zijn steegjes en straatjes, de Dom, zomerse terrasjes langs water en aan de westkant vind je hoogbouw, de hoofdkantoren van bijvoorbeeld Rabobank, de Spoorwegen en de Jaarbeurs. De twee kanten worden gescheiden door Hoog Catharijne.

In het klein vind je daarmee in Utrecht wat Van der Hoek in Nederland in het groot ontdekt, de tweedeling die ook de bevolking onderscheidt.

Langs de Nullijn

Een boek is natuurlijk iets anders dan een televisieprogramma. De tegenstelling tussen ‘Nederland Waterland’ en ‘Langs de Nullijn’ kon echter niet groter zijn. Het boek zit boordevol informatie (ik ken geen boek met zoveel informatie op zo’n toegankelijke manier gepresenteerd) en het televisieprogramma heeft nauwelijks informatie. Wie van mooie beelden houdt met een beetje commentaar heeft daaraan voldoende. Ook voor mij is het prima, zoals gezegd ‘vanuit de ooghoeken’.

zie ook: Nieuws030

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 12 december 2014 door in de categorie 2014, Algemeen

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *