Ik heb twee vrienden. Ik noem ze hier even Jan en Piet en ze kenden elkaar niet. Jan is boos. Vooral op de voedselindustrie. Die belazeren ons, zegt hij. Piet is niet boos. Volgens hem is er niet per se kwade wil, alleen schiet het commercieel belang soms wat door.

Piet is nuchter. Zelfs over genetisch gemanipuleerd voedsel is hij makkelijk. ‘Hoe wil je alle monden voeden als er niet met slimme methoden wordt ingegrepen in de veeteelt en landbouw’, zegt hij. ‘Wellicht is het minder gezond voor ons. Maar over twee of drie generaties is de mensheid doorgeëvolueerd en hebben onze lichamen zich aangepast aan de nieuwe productiemethoden’. Na zijn constatering gaat Piet over waarmee hij bezig is.

Een avondje bij Jan betekent op zijn minst een aantal beangstigende berichten over de voedselindustrie. Gaat het niet over de overdaad aan suiker, dan rept hij wel over het te veel aan toegevoegd zout. Hij vliegt van broodbuik naar voedselzandloper, en van Sonja naar dokter Frank.

Etiketten

Gisteren verdedigde hij met vuur, maar tot irritatie van de aanwezigen, dat de voedselindustrie met opzet onduidelijke informatie zet op etiketten. Zo verhullen ze ingrediënten en vooral de grote hoeveelheid suiker. Het is voor de consument allemaal niet meer duidelijk.

Dat komt mede door de PR, volgens Jan, en de bladen die de propaganda klakkeloos overnemen. Naast een goed artikel met informatie over gezondheid plaatsen die bladen pagina’s met onzinnige berichten en ongezonde recepten. En natuurlijk advertenties van al die producenten, die tegenwoordig de belangrijkste inkomstenbron van het blad zijn.

De consument blijft volgens Jan achter met een berg onzinnige informatie en een PR-bombardement van de voedselindustrie. Die droppen onbegrijpelijke namen en etiketten over ons heen waar geen touw aan vast is te knopen.

Ook al heeft Jan gelijk, zijn timing is altijd verkeerd. Op een feestje of met vrienden kijkend naar een film, zit niemand te wachten op Jans berichten. De meesten schudden meewarrig hun hoofd als hij weer eens doorslaat over de voedingsindustrie, die hij steevast voedselindustrie noemt. Ze wachten zeker niet op het stokpaardje Suiker dat altijd voorbij komt.

Suiker

Suiker is de grote boosdoener van vele kwalen, volgens Jan. ‘Het is een verslavend stofje , dat als een legale heroïne in allerlei voedingsproducten zijn vernietigende werk doet’, zegt hij. Hij heeft wel gelijk hoor, Jan. Suiker is niet goed. Maar we weten het zo langzamerhand wel.

Toch wilde hij ons gisterenavond voor de zoveelste keer vertellen dat je van suiker diabetes krijgt en andere fysieke en cognitieve ziekten. De hart- en vaatziekten en andere doodsoorzaken vlogen ons om de oren.

‘Het is wetenschappelijk vastgesteld’, begon hij gisteren een nieuwe aanvulling op een oud bericht, ‘vanaf het moment dat ergens suiker werd ingevoerd ontstonden suikerziekten. Een keer wat te veel calorieën is veel minder erg dan een beetje suiker’.

Tussendoortje

Piet heeft zich niet in het gesprek gemengd. Hij zat met enkele andere aanwezigen te praten over de verkiezing van de sporter van het jaar. Ineens staat hij op en loopt naar Jan. Hij gaat pal voor hem staan, in wat Jan me wel eens zijn persoonlijke gebied noemde. Wij kennen Piet, maar Jan kent hem niet. We zien de dreiging en het ongemak dat Jan ongetwijfeld voelt.

‘Ha, ik ben Piet’, zegt hij met luide stem. Zonder een reactie af te wachten gaat Piet verder, ‘wat vind jij eigenlijk van Cup-a-Soup?’.

‘Eh, eh’, stamelt Jan terwijl hij de situatie probeert in te schatten en achterover helt met zijn bovenlichaam. ‘Op zich is het goed om rond vier uur iets te nuttigen’, antwoordt hij, ‘maar Cup-a-Soup is niet zinvol. Dat heeft nauwelijks voedingswaarde. Je kunt beter een appel of banaan nemen’.

‘Nou, ik zal je zeggen dat tussendoortjes helemaal niet goed zijn. Drie keer per dag gewoon eten is gezond. Als je dan een keer teveel eet, krijg je vet over je hele lijf. Maar bij tussendoortjes gaat het vet in je buik en rond je lever zitten. En dat is slecht’.

Terwijl Piet zijn laatste zin uitspreekt prikt hij met zijn vinger tegen Jans schouder. ‘Dat is slecht’, zegt Piet nogmaals en hij steekt zijn hand in zijn binnenzak. Even later haalt hij er een kopietje uit van een artikel. ‘Hier lees zelf maar’, zegt hij terwijl hij Jan de velletjes geeft. Hij prikt nog een keer met zijn vingers tegen Jans schouder en draait zich om met de woorden ‘ik wil het wel terughebben’.

Beduusd staat Jan met de papieren in zijn handen. Wij lachen als Piet wegloopt. Leedvermaak om de manier waarop Jan even op zijn nummer is gezet.

Het bericht van Piet kwam uit de NRC en ging over een onderzoek aan het Amsterdams Medisch Centrum naar tussendoortjes