Het overkwam me de afgelopen week acht keer en telkens vertelde ik dat hij me doet denken aan Fred Flintstone. Hij was na de aanslag in Parijs regelmatig in beeld, minister Ivo Opstelten van Justitie.

‘Vreselijke vent’, zegt een tante als hij tijdens het journaal in beeld komt. Ik kijk haar aan. Ik denk er al jaren hetzelfde over, maar houd mijn mond.

‘Vreselijke vent’, zegt ze nog eens, ‘denk eens na voor je praat’.

Mijn oom lacht, ‘ja, Opstelten staat altijd te brommen en ik zou rijk zijn als ik voor elke eh een euro zou krijgen’.

En dan zeg ik wat ik altijd denk, ‘ik moet altijd aan Fred Flintstone denken als ik hem zie’.

Het was de achtste keer. Met wie ik ook één van de vele journaals en andere nieuwsprogramma’s zag, wanneer Opstelten in beeld kwam was er commentaar.

Witte beer en roze olifant

Er is momenteel een populair boekje met de titel ‘denk niet aan een roze olifant’. Het is een leuk boekje, maar de titel is weinig creatief. Want het is gebaseerd op een bijna dertig jaar oud fenomeen dat in de psychologie nog steeds bekend staat als het ‘witte beer effect’.

De Canadese sociaal psycholoog Daniel Wegner ontdekte in 1987 dat als je iemand opdraagt niet aan iets te denken, die persoon juist telkens wel aan dat iets denkt. Wegners iets was een witte beer. Bij het ‘witte beer effect’ wordt iemand gevraagd een paar minuten niet aan een witte beer te denken.

In populaire boeken werd de witte beer al snel vervangen door een roze neushoorn en andere dieren, meestal roze, maar ook in andere kleuren.

Fred Flintstone en Ivo Opstelten

Na de acht keren dat de afgelopen week mensen hun afschuw uitspraken over Ivo Opstelten en ik ze vertelde over mijn Fred Flintstone, weet ik vrijwel zeker dat bij allen een Roze Fred Flintstone Opstelten effect is ontstaan.

Denk niet aan een Roze Opstelten, zie de man niet als Fred Flintstone.