Ambulante handel is met een bak losse spulletjes langs deuren gaan, zei mijn vader, hij was zakenman, handelaar. Wat dat precies inhield, daar kon ik alleen een beeld van krijgen door af en toe wat te zien of op te vangen van zijn werkzaamheden. Zoals die keer dat ik met hem zat te dammen en er werd gebeld. Er lag een schip met schoenen in Rotterdam. Mijn vader vroeg de prijs en kwam weer verder spelen. Drie keer stond hij op om zelf even te telefoneren. Het schip met schoenen was een kwartier later met een miljoen gulden verschil doorverkocht.
Maar het was niet altijd zo spectaculair. Sommige handel kon hij minder makkelijk kwijt, maar was interessant genoeg om een pakhuis aan te houden in de stad. Daar stonden pallets met een variëteit aan producten, van waterkokers en zonnebrillen tot douchecabines en zonnebanken. Het kwam uit faillissementen, overschotten van voorraden en restpartijen van verouderde modellen. In de winter was mijn vader vaak in het pakhuis, maar in de zomer leefde hij op straat. Dan liep hij door de stad en sprak met allerlei mensen, zo maar mensen die voorbijkwamen. Of hij sprak ze aan op het grote terras op het plein voor het pakhuis. “Iedereen heeft een verhaal”, zei hij dan, “dus luister, leer en handel. Luister omdat verhalen van mensen je plezier kunnen geven, leer ervan omdat het je leven verder brengt en handel ermee omdat je met stilzitten geen geld verdiend.” Van dat laatste kreeg hij ongelijk, tot zijn grote verdriet, want ik werd Gemeenteambtenaar. “Ach, jij lijkt op je moeder”, vergoelijkte hij mijn keus.

Ik ben inderdaad meer kunstzinnig en creatief, dan zakelijk. Maar in mijn oudste zoon Rob herken ik mijn vader. Rob begon op zijn twaalfde via internet producten te kopen en verkopen. Dat begon eenvoudig, maar op zijn zestiende ging dat soms al om bedragen waar ik als ambtenaar een maand voor moest werken. Mijn vrouw en ik probeerden het zo goed mogelijk in de gaten te houden, maar dat is steeds lastiger. Gelukkig is hij verantwoordelijk genoeg en hij kent hij onze normen en waarden. Daarnaast spreekt hij veel met zijn grootvader, met wie hij uren door kan brengen, wandelend door de stad of zittend op het grote terras dat er nog steeds is, op het plein voor het voormalig pakhuis.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.