- René van Maarsseveen - https://renevanmaarsseveen.nl -

Verslaving en televisieseries

Waarschijnlijk heb ik het hier al eens geschreven: het is geen verslaving, maar ik houd niet van televisieseries. Dat is ooit begonnen in de tijd dat je er voor thuis moest blijven. Een aflevering werd één keer uitgezonden. Kon je niet kijken, dan had je het gemist. Dat was niet zo erg bij series waarbij elke uitzending op zichzelf stond. Maar er kwamen in die tijd steeds meer series waar de verhaallijnen in opvolgende afleveringen doorliepen.

Wat onhandig kon je een aflevering, bij afwezigheid, opvangen door een aflevering op te nemen met een videorecorder. Later bedachten de televisiejongens dat een herhaling zinvol was. Die waren dan echter vaak op onpraktische tijden. Pas kort geleden kwam ‘uitzending gemist’.

Dat ik niet van televisieseries houd kwam dus in aanvang door de regelmaat en het moeten kijken om niets te missen.

Vriendinnen

Later werden vriendinnen een reden om niet van televisieseries te houden. Stuk voor stuk volgden de elkaar opvolgende vriendinnen één of meerdere series. Afspraken moesten daardoor worden gepland rondom uitzendingen van GTST, Onderweg naar Morgen en andere soaps. Ik herinner me de pijnlijke discussies en de argumenten die werden gebruikt voor een, in mijn ogen, verslaving.

KRO Detectives

Ik bleef voor geen enkele serie thuis, overigens ook niet voor programma’s. De laatste jaren hield ik wel zoveel als mogelijk de woensdagavond vrij voor KRO Detectives. Deze op zichzelf staande afleveringen zijn tegenwoordig zo onregelmatig en niet alleen meer op woensdagavond. Dat min of meer vaste televisieavondje heb ik daarom inmiddels geschrapt.

Naar de klote gaan

En toen kwam Netflix. Voor films is het nog niet bijzonder. Maar voor series is het ideaal. Dat vind zelfs ik. Ik begon mijn Netflix-ervaring met Breaking Bad; wellicht de beste serie ooit begrijp ik uit de diverse reviews van deze en andere series.

Doordat het mogelijk is een eigen tempo te bepalen kan ik meerdere afleveringen in korte tijd zien, in plaats van eentje per week. Ik spreek natuurlijk niet helemaal uit ervaring, maar het lijkt me dat je door die frequentieverhoging beter in de serie blijft. Ik merk in ieder geval bij mezelf dat de serie me vastgrijpt, bij ongeveer twee afleveringen per dag.

Verslaving

En daarmee ontdek ik direct een verslaving. Nu het mogelijk is zelf te bepalen wanneer ik kijk, moet ik mezelf dwingen niet al mijn vrije tijd te besteden aan kijken naar het vervolg van Breaking Bad. Met andere woorden, ik moet zorgen dat ik niet zelf ‘naar de klote ga’ (wat een vrije vertaling is van Breaking Bad).

Na het behelpen met één aflevering per week, een herhaling en ‘uitzending gemist’ is er met Netflix de ultieme mediadienst voor series. Wel eentje die tot verslaving kan leiden. Maar ik weet al hoe daar voor mezelf mee om te gaan.

Spannend boek

Ik beschouw een serie als een spannend boek. Voor ik aan een boek begin plan ik mijn mogelijke leestijd. Ik kijk naar de afspraken die ik heb, de klussen die ik nog moet doen en beslis of ik met een boek kan beginnen. Want ben ik eenmaal begonnen, dan is er geen houden meer aan.

Dat gold ook voor het beginnen met de Godfather marathon (583 minuten), de Seinfeld-box (180 aflevering van ca. 30 min) en bijvoorbeeld alle films van Woody Allen. Ik weet tevoren hoeveel tijd het in totaal kost. En voor zover ik dat niet exact kan bepalen, zoals bij een boek, schat ik het. Daarna kan ik het plannen; ik weet wanneer het eindigt ten opzichte van wanneer ik begin.

Breaking Bad was in totaal 46,5 uur in 62 afleveringen. Door de weeks keek ik gemiddeld acht afleveringen en in het weekend vijf. Niet op vaste tijden, maar ingepland tussen andere dingen.

Natuurlijk liet ik er dingen voor vallen. Dat maakt het een stuk makkelijker. Bijvoorbeeld bij de zondagavondvulling ‘Boer zoekt vrouw’ keek ik op mijn iPad naar Breaking Bad. Terwijl anderen in de kamer het datingprogramma bekeken. De duur van beide programma’s is ongeveer gelijk.

Sociaal probleem

Netflix zal ongetwijfeld leiden tot een nieuw sociaal probleem. Ik hoor nu al mensen zeggen welke series ze nog willen gaan zien. Ongepland gaat dat vele uren in beslag nemen ten koste van andere, misschien wel noodzakelijke dingen. Zelfs gepland, zoals ik dat doe, ligt verslaving op de loer.

Verslaving in de zin van, dwangmatig afwijken van je planning. Want een klaarliggende aflevering is als een heerlijk chocolaatje. Je kunt je bedwingen, en nog eens, en nog eens, maar dan sta je toch op en …