De telefoon gaat. Het is Geert. ‘Ik las je bericht over de zonsverduistering. Ben je vergeten dat we toen ook met Eclips bier bezig zijn geweest?’

‘Ja, je hebt gelijk. Inderdaad vergeten. Maar ik zie het weer helemaal voor me. Eclips bier en onze trip naar Duitsland’.

Eclips bier

Ik had toentertijd Geert, drukker en mijn grafisch alter ego, verteld over het boekje waarmee ik bezig was. Kort daarvoor had ik een etiket gemaakt voor stadsdeel Westerpark in Amsterdam, voor een persoonlijk witbiertje bij een evenement. Van het een kwam het ander en Geert en ik dachten dat het leuk was de zonsverduistering te bekijken met Eclips bier.

We namen contact op met Hans, een relatie die exclusief producten leverde aan LTU, toen de grootste chartermaatschappij ter wereld. We wisten dat hij veel Duitse bierproducenten kende en we wilden een speciaal bier. Hans zou ons kunnen vertellen welke producent geïnteresseerd zou kunnen zijn in ons idee voor Eclips bier.

Keulen

Onze Duitse biefstuk was minder grof en een stuk groter

Twee weken later zaten we in Keulen. Herr doctor Schmidt was vanuit Zuid Duitsland naar het noorden gereden om voor ons beiden halverwege af te spreken. In een typisch Duits eetcafé met roodwit geblokte tafellakens adviseerde hij ons als lunch een biefstuk te nemen. Die Duitse biefstuk bleek een tartaar. Na het verorberen van een enorme berg gehakt tartaar met een rauw ei begonnen we ons zakelijke gesprek.

Herr doctor Schmidt legde uit wat de mogelijkheden waren van zijn bedrijf, dat volgens het Rheinheitsgebot brouwde, zoals alle Duitse bierproducenten toen nog. Een bestaand bier met een eigen etiket leek uiteindelijk het handigst en voordelig.

Stille dood

Een paar dagen na ons gesprek met Herr doctor Schmidt kregen we een brief met prijzen. Die vielen tegen. Het idee Eclips bier was inmiddels ook al wat op de achtergrond geraakt. Het stierf een stille dood.