‘Ga je mee naar de kroeg?’, vraagt Erik, als ik hem aan de telefoon heb, ‘waarschijnlijk kunnen we al langere tijd op het terras zitten’.

Ik weet welke kroeg hij bedoelt en ik besluit dat het een leuke afsluiting is van de week. ‘Ja, goed idee’, antwoord ik daarom, ‘ik ben er rond half vijf’.

Als ik tegen die tijd het terras op loop zit Erik aan een tafeltje in gesprek met twee oudere heren. Hij ziet me en roept ‘René, ik heb een stoel voor je vrijgehouden’.

Ik ken de beide heren, dus na een eenvoudige begroeting neem ik plaats in de vrije stoel.

‘Zo René, hoe is het met jou?’, vraagt de man die naast me zit en die ik hier voor het gemak Cor zal noemen.

Hij kijkt me aan met een blik waaruit interesse spreekt, maar ook de wens van een niet al te serieus antwoord. Op het moment dat ik hem wil antwoorden komt er een jonge vrouw langs. Ze is een slanke, goed verzorgde blondine. Cor kijkt naar zijn leeftijdgenoot, laat ik hem Wim noemen, aan de andere kant van de tafel.

‘Die stond vooraan in de rij’, zegt Cor.

‘Ja, daar heeft ie werk van gemaakt’, antwoordt Wim.

Ik begrijp vanuit een eerdere ontmoeting met beide heren dat het een verwijzing is naar de schepping. Evengoed hadden ze iets anders kunnen zeggen, want hun repertoire bestaat uit standaardopmerkingen die overal vandaan kunnen komen.

Cor draait zich weer naar mij, wellicht nog een antwoord verwachtend, maar dan komt de kelner met het bier.

Er komt een jong stel voorbij. Tegen de twintig vermoed ik, hoewel het tegenwoordig nauwelijks meer is te schatten. Zij draagt een spijkerbroek met twee gaten en een horizontale scheur op de rechterdij.

‘Als ik mijn oude, versleten broeken had bewaard was ik nu rijk geweest’, zegt Wim. Wij lachen.

Even in eigen gedachten zwevend nemen we alle vier een slok van ons bier. Er komt een man aanlopen met een onderbeet, zijn onderkaak lijkt naar voren te staan. Eigenlijk is het geen onderbeet, het is meer een dikkere onderlip die wat hangt. Ik heb daar ooit een verklaring voor gevonden, na het te ontdekken bij fanatieke jeneverdrinkers.

‘Lekker bekkie’, hoor ik Cor zeggen als de man wat dichterbij is. Wim en Erik hebben hem dan nog niet gezien.

‘Zou een broer kunnen zijn van Charles uit de Steenstraat’, zegt Wim als de man passeert.

‘Hij lijkt op iemand die ik ken uit mijn jeugd’, reageer ik, terwijl ik zichtbaar in mijn geheugen zoek naar een naam. In afwachting van wat er gaat komen nemen mijn tafelgenoten nog een slok.

‘Sylvain Poons’, roep ik verrast als blijkt dat mijn geheugen me niet in de steek heeft gelaten, ‘Sylvain Poons, van de Zuiderzee ballade. Toen ik een jaar of zeven was werd het vaak gedraaid op de radio. Er was nog zo’n lied met een verhaaltje over kaarten. Mijn moeder en ik stopten dan even met waar we mee bezig waren en luisteren samen’.

‘ja, Sylvain Poon’, reageert Wim, ‘daar lijkt hij inderdaad op. Goh, die ken ik nog uit mijn eigen jeugd. Die trad na de oorlog op met Joop Doderer, Johan Kaart en Heintje Davids’.

‘Met allerlei bekende artiesten uit die tijd’, valt Cor in, ‘hij kwam toch uit de Jordaan. Hij kwam uit een artiestenfamilie en daar had je er veel van in Amsterdam’.

‘Hij speelde later ook in de Kleine Waarheid, met Willeke Alberti en John Leddy’, voegt Wim toe.

‘Maar jullie kennen die Zuiderzee ballade toch ook wel?’, vraag ik, blij dat er even geen afleidende personen voorbij komen.

‘Ja natuurlijk. Die ballade was volgens mij geschreven door Willy van Hemert, die ook De Kleine Waarheid regisseerde’, antwoord Cor, ‘Sylvain Poons was als zanger niet onverdienstelijk, hij heeft meerdere bekende liedjes gehad’ ‘ik denk dat “Omdat ik zoveel van je hou” het bekendst is.

‘Omdat ik zoveel van je hououou’, zingt Wim.

‘Dat lied met die kaarten, dat noemde je toch, dat was waarschijnlijk Gerard de Vries’, zegt Cor, ‘het verhaal van een soldaat die een spel kaarten gebruikt als kerkboek?’.

‘Want die soldaat dat was ik’, reageert Wim lachend, ‘dat was de laatste zin, weet ik nog’.

‘Ja, dat was het. Ik herinner me het weer’.

‘Zo meisje, het schiet al aardig op’, roept Cor duidelijk niet naar ons. Ik kijk op en zie een zwangere vrouw met kinderwagen langs komen. ‘Da’s de schoonzus van Karel, de tweede is op komst’, geeft hij ons ter verklaring.

Sylvain Poons en de goeie ouwe tijd zijn weer naar de achtergrond geschoven.