De muziek die John hard heeft aanstaan als ik binnen kom lopen, komt me bekend voor. Het is ‘I started a joke’ van de Bee Gees.

‘Ha René’, schreeuwt John boven de muziek uit, ‘de Bee Gees, zooo’n ondergewaardeerde band’.

Wanneer even later de muziek zachter staat herhaalt hij met weer een langgerekte o, ‘zoooo’n ondergewaardeerde band’.

‘Er waren in mijn jeugd beslist nummers die ik prachtig vond’, zeg ik, ‘maar het imago dat rond de Bee Gees hing was niet stoer. Dus zei je het maar niet hardop’.

Bee Gees

‘Het was een beetje een jonge meisjes bandje’.

‘Inderdaad, maar ze hebben in de loop van de tijd verschillende stijlen gehad’.

‘Ja, en daarbij prachtige nummers. Words, World, My World’.

‘Die nummers zijn wel uit het begin. Later kwamen Alive, Staying Alive en natuurlijk Night Fever’

‘Muzikaal zaten alle nummers best goed in elkaar’, gaat John verder, ‘wat was jouw favoriet’.

‘Ik kocht ooit de single Lonely Days en draaide het grijs’, vertel ik, ‘en Israel vond ik ook prachtig’.

Ondergewaardeerde band

‘Weet je wat ook zo’n ondergewaardeerde band was?’, vraagt John.

‘Dat zullen er wel meer dan één zijn’, zeg ik een echt antwoord omzeilend.

‘Moet je horen’, nodigt John me uit, terwijl hij buiten mijn zicht een video op Youtube start.

Ik hoor een orgeltje. Het lijkt een beetje op The Doors, maar ik denk eerder aan Yes of Pink Floyd. ‘Het zou Rick Wakeman kunnen zijn’.

‘Luister maar verder, dit is het intro’, zegt John.

Earth and Fire

Foto die ik maakte bij concert van Eart & Fire, zie ook bericht

Even later begint de vrouwenstem en klinkt een bekend nummer. ‘Earth and Fire’, zeg ik met een zucht.

‘Ja, Earth and Fire. Ze hebben prachtige LP’s gemaakt en zelfs de vaak vereenvoudigde singles daarvan zijn heel goed. De meeste mensen kennen alleen die nummers uit de Top-zoveel’, verklaart John, ‘maar die broers Chris en Gerard Koerts maakten goede symfonische muziek. Ze durfden ook te experimenteren’.

‘Ik heb nooit de moeite genomen naar LP’s van ze te luisteren. Ik kende wel de lange uitvoering van Marching Children en draaide Ruby is the one. Die laatste vooral om de drumroffel in het begin. Ik had drumsticks en ramde die roffel mee op de zitting van een fauteuil’.

John lacht en even later klinkt Ruby is the one over zijn computerboxen.