- René van Maarsseveen - https://renevanmaarsseveen.nl -

Leylijnen, nullijn en Midsomer Murders

Leylijnen en Stonehenge

Een tijdje terug zag ik bij Midsomer Murders een aflevering waarbij Leylijnen ter sprake kwamen. Wat dat zijn werd in de loop van het verhaal uitgelegd, terwijl inspecteur Barnaby de moord oplostte.

Ik moest daarbij denken aan het boek ‘Langs de nullijn’, waarover ik hier eerder al berichtte. Het boek waarin Sietse van der Hoek een imaginaire diagonale lijn door Nederland legt en een prachtig verhaal vertelt over het verschil tussen de kustbewoners en de grensbewoners. Zijn verhaal, doorspekt met geschiedenisfeitjes, is speels serieus. Dat in tegenstelling tot het fanatisme bij de ‘believers in leyline’, die je vooral kunt vinden in Engeland.

Leylijnen

Leylijn in Zuid EngelandLeylijnen zijn energielijnen die in een min of meer rechte lijn langs heiligdommen van christenen en heidense volkeren getrokken kunnen worden. Er hangt een zeker mysterie omheen. Sommige mensen geloven dat het werkelijk energielijnen zijn, anderen doen dat af als onzin.

In Midsomer Murders heeft een clubje dat erin gelooft een paar schatten gevonden. De leden trokken daarna een lijn door de vindplaatsen en vonden zo een plek waar vermoedelijk ook een schat zou liggen. Die wilden ze vanzelfsprekend allemaal bezitten, waarna het moorden begon.

Alfred Watkins

Ongeveer op dezelfde wijze als het clubje, ontdekte of bedacht de Britse amateurarcheoloog Alfred Watkins rond 1920 het idee van Leylijnen. Grofweg pakte hij een kaart. Daarop verbond hij diverse bekende locaties met elkaar, zoals kerken, kloosters, hunebedden en grafheuvels. Het viel hem op dat ze op één lijn lagen. Dat kon geen toeval zijn.

Het is een leuk gegeven. Maar het is volgens mij net als bij numerologie: er is bij veel gegevens altijd wel een schijnbaar reëel verband te vinden. Na het vinden van zo’n verband is het niet moeilijk bij de kruising van leylijnen, de zogenaamde leycentra, een nog indrukwekkender verhaal te bedenken.

Wichelroede

Vanaf 1920 zijn er talrijke leylijnen ontdekt door enthousiaste aanhangers. Omdat het energielijnen zijn worden ze niet alleen op kaarten getrokken vanuit bekende locaties, maar worden met een wichelroede ook nieuwe locaties vastgesteld. Vragen uit het verleden worden daarmee verklaard en nieuwe vragen worden opgeworpen.

Met de wichelroede werden onder andere de leycentra van de bekende locaties Stonehenge en Lourdes gevonden. Bij Lourdes sloeg de wichelroede vanzelfsprekend extreem uit, waarmee maar weer eens werd bewezen dat het een superheilige plaats is. Onbekende locaties komen tevoorschijn op plaatsen waar een wichelroedeloper ineens een heftige uitslag van de wichelroede waarneemt. Op zo’n plek zou ooit lang geleden een kerk of kasteel hebben kunnen staan…

Soestdijk

Want niet alleen geestelijken, ook koningen waren ingewijden in de energie- en krachtvelden. Zij lieten in het verleden hun kastelen en paleizen op leylijnen bouwen. Vaak bleek hun kasteel een bijzonder krachtcentra en werd de locatie een leycentrum.

Soestdijk bijvoorbeeld is een krachtig leycentrum volgens auteur en wichelroedeloper Sietse van der Tuin. Van deze gepensioneerde econoom verscheen in 2009 het boek ‘Fysica van de Heiligheid’. Zijn verhaal is het resultaat van tien jaar onderzoek naar de vraag waarom van kerken, graven en kastelen op specifieke plaatsen staan.

Rembrandts geheim

Hij beantwoordt in zijn boek ook vragen als: wat is het geheim van Heineken, wat is het geheim achter Rembrandt en wat is er bijzonder aan vogeltrek?

Volgens de beschrijving van het in eigen beheer uitgegeven boek, is de auteur kritisch en wetenschappelijk ingesteld en heeft hij zijn onderzoek met de nodige reserve uitgevoerd. Even kritisch bekeek Rob Nanninga, de voormalig hoofdredacteur van het sceptische tijdschrift Skepter, de bevindingen van Van der Tuin om deze te weerleggen of om er op zijn minst zijn eigen vraagtekens bij te stellen.

Dagje uit

Een leylijn wandeling in Engeland ca 1935In Engeland zijn de leylijnen van Alfred Watkins en anderen al vanaf 1930 goed voor een dagje uit. Gelovigen hopen tijdens de georganiseerde wandelingen ongetwijfeld te stuiten op een onverwachte schat. Voor de nuchtere toerist zijn het voornamelijk goed geplande wandelingen door mooie Britse landschappen.

Leylijn wandelingen en de talrijke spookroutes komen regelmatig terug in Engelse misdaadseries. Het mystieke en mysterieuze geeft immers een extra dimensie aan de misdaad. Die uiteindelijk vaker is ingegeven door alledaagse motieven, dan dat ze een verband hebben met aan de leylijnen verbonden thema’s.

Meer informatie: