- René van Maarsseveen - https://renevanmaarsseveen.nl -

Vallend kwartje

Eergisteren werd ik gebeld door een ex-vriendin. Er was een situatie op haar werk geweest waar nogal wat woorden waren gevallen. En daarbij viel bij haar ook ineens een kwartje, door de combinatie die ze maakte met een opmerking die ik ooit eens had gemaakt tijdens onze relatie twaalf jaar geleden. We spreken elkaar af en toe en ze vond het een leuk moment om te bellen en me alsnog te bedanken. Want toentertijd had ze het niet begrepen of had ze te veel weerstand en had ze, afwerend, alleen de goede bedoeling durven voelen.

Er aan terugdenkend realiseer ik me dat we veel gedetailleerder herinneren dan we vaak denken. Met name de situaties en woorden waarin we wel voelen dat er waardevolle dingen gebeuren of worden gezegd. Later, na nog wat ervaringen, situaties en leermomenten, valt dan ineens dat kwartje. Meerdere ‘herinneringen’ vallen op hun plaats bij dat inzicht. Voor altijd. Alsof we met het vallende kwartje direct worden gebrandmerkt met dat moment waarop iets op zijn plaats valt.

Het voelt, in ieder geval bij mij, vaak zo sterk als een ‘deja vu’. Een verdichting van tijd dat als in een schok wordt ervaren. Ineens is heden, verleden en toekomst in een ‘nu’ samengekomen voor een fractie van een seconde. Daarna kun je er naar kijken, blij of verdrietig al naar gelang, en er over denken of het laten.

Een kwartje dat bij een ander valt is ongrijpbaar. De momenten die uiteindelijk tot het vallende kwartje leiden zijn zelfs als je bij al die momenten was, niet degenen die jou beroerden. Maar dat je er aan hebt kunnen bijdragen, zoals bij de ex, geeft wel een prettig gevoel.