Stel je voor, op tafel staat een bekertje koffie. Zo’n wit geribbeld of gekleurd bekertje. Je gesprekspartner of een ander heeft het op tafel gezet. Ineens zie je in je geestesbeeld het bekertje koffie over de tafel gaan. Omgevallen, omgeslagen. Wanneer je dat beeld krijgt wanneer je met bekenden bent, zul je het kopje waarschijnlijk in een andere positie zetten. Ik doe dat.

Intuïtie rond het bekertje koffie

Over hoe zo’n beeld ontstaat, sommige mensen noemen het gevoel of intuïtie, zijn allerlei verklaringen te geven. Ik houd het op ervaring en het combineren van inzichten in de situatie. De kans dat een gesprekspartner een bekertje koffie omslaag is groot wanneer hij of zij hevig met de armen beweegt. Bij een gesprekspartner die rustig achterover leunt met zijn armen over elkaar, is die kans veel kleiner.

Een bekertje koffie op een tafelrand is ook een risico. Helemaal wanneer er veel tijdschriften of andere stapeltjes papier op de tafel liggen. Daarmee kan immer het bekertje van de tafel worden geschoven.

Geen bewijs

Meerdere keren zette ik een bekertje koffie ongevraagd in een, in mijn ogen, veiliger positie. Of ik waarschuwde de gesprekspartner. Van al die keren heb ik vanzelfsprekend geen bewijs dat het bekertje om zou zijn gegaan. Ik heb het dan immers al op een minder gevaarlijke plek gezet.

Bekertje koffie om

Afgelopen woensdag zat ik echter in een gesprek met mensen die ik voor het eerst ontmoette. Het ‘stemmetje’ met de waarschuwing over het omvallende bekertje kwam binnen. Ik schatte de situatie in en besloot niets te zeggen of doen.

Het duurde minder dan vijf minuten. De gesprekspartner van het bekertje pakte een map van tafel. In die handeling sloeg hij het bekertje koffie om. Het was een behoorlijke slag, waarbij het nog bijna volle bekertje grotendeels werd geleegd.

Leedvermaak

Gisteren vertelde ik het verhaal aan twee vrienden. We zaten aan de koffie. Terwijl ik het vertelde stond ik op. Ik weet niet waarom of noem het intuïtie. Het verhaal vertelde ik rondlopend in het kantoor. Toen ik was uitgesproken proestte de vriend waar ik naast had gezeten het uit.

‘Koffie drinken en lachen gaan niet samen’, verontschuldigde hij zich voor de koffie die over de tafel, zijn kleren en de vloer wegstroomde.

Ik realiseer me dat ik moet blijven luisteren naar dat stemmetje dat zich zich soms zachtjes en soms luid laat horen.