Als ik wist dat Rob twee gebroken ribben heeft, dan had ik het mopje van de scheurkalender niet voorgelezen. Afgelopen weekend was ik bij mijn moeder en daar kreeg ik een stapeltje kalenderblaadjes mee. Wat doe je dan, die deel je met anderen.

Dus nadat Rob mijn kantoor binnenkomt en we hebben bijgepraat denk ik aan de oude kalender velletjes. ‘Zeg Rob’, begin ik vanuit mijn herinnering, ‘weet jij waarom de Amerikaanse president Obama niet gecremeerd wil worden?’.

Niet lachen

Rob kijkt me enigszins vragend aan. Hij kent me langer dan vandaag. Hij probeert in te schatten of ik een serieuze vraag stel, helemaal omdat ik de nadruk op “jij” leg in mijn vraag, of dat het een grap is. Ik geef het antwoord van de flauwe mop, ‘hij is nog niet dood!’.

Er verschijnt een glimlach rond de mond van Rob. ‘Ja, die is leuk’, is zijn magere reactie. Ik pak de velletjes erbij en vertel het verhaal over de scheurkalender van mijn moeder. Dan begin ik een mop voor te lezen.

Strakke rok

Er staat een lange rij bij de bushalte. Vooraan staat een mooie meid in een behoorlijk krap minirokje. Dan verschijnt eindelijk de bus. Als de mooie meid wil instappen krijgt ze haar been niet ver genoeg omhoog. Meteen glijden haar handen naar de rits achteraan de rok, om haar minirok wat ruimer te maken.

Ze doet een tweede poging om in te stappen, maar ook dat lukt niet. Weer glijden haar handen naar achter en ze prutst weer aan de rits.

Ze doet een derde poging om de bus in te stappen, maar het lukt nog steeds niet Een beetje geërgerd glijden haar handen opnieuw naar achter en ze begint steviger aan de rits te sjorren.

Plotseling krijgt ze een duw, zodat ze bijna over het opstapje van de bus valt. Als ze omkijkt, ziet ze een heer in driedelig pak haar een beetje pissig aankijken.

“Zou je misschien even normaal willen doen roept ze boos.

Zegt de heer geïrriteerd, “dat moet jij nodig zeggen, je hebt net drie keer mijn gulp opengemaakt”.

Pijnlijk

De clou is een onverwachte wending, zoals dat hoort bij een mop. Rob schiet in een uitbundige lach, waarbij ik vermoed dat hij een associatie heeft met een werkelijke situatie of zich het voorval sterk verbeeldt. Maar vrij snel na zijn lach vertrekt zijn gezicht tot een grimas van pijn.

‘Wat is er aan de hand?’, vraag ik, geschrokken door de plotselinge verandering in zijn uiterlijk.

Twee gebroken ribben

‘Ik heb twee gebroken ribben en lachen doet pijn’, vertelt Rob.

‘Oh, vervelend joh. Hoe kom je daar dan aan?’

‘Ja, dat zal ook wel op je lachspieren werken’, begint hij zijn uitleg. ‘Ik was een WC-bril aan het monteren en hang over de pot om erachter een moer aan te draaien. Ineens hoor ik “knak” en vrijwel direct daarna nog een keer “knak”. Twee gebroken ribben’.

‘Dat heb ik nog nooit gehoord. Over zo’n pot hangen en je ribben breken’.

Vaker voorkomend

‘Volgens mijn dokter komt het vaker voor dan je zou denken. Ik hing natuurlijk met mijn hele gewicht op dat randje van die pot. Mijn lichaam in een gedraaide en gebogen houding. Nou ja, hoe het precies gebeurt… gevolg is in ieder geval dat ik twee gebroken ribben heb’.

‘’t Is inderdaad wel een beetje lachwekkend’, zeg ik, ‘en hoe lang gaat dat duren?’

‘Zes weken. Spalken kunnen ze het niet. Gewoon doorlopen en de ribben een beetje ontzien. En niet te veel lachen dus’.

‘Ik vind het toch een vreemd verhaal. Volgens mij heb je als kind te weinig melk gedronken. Zat je wel in het schoolmelkprogramma. Je hebt te weinig kalk in je botten, die zijn te broos’. Ik zeg het met een flinke glimlach, waardoor Rob het als een grap kan opvatten.

‘Ja ja, lach jij maar’, grijnst Rob, ‘voorlopig zit ik er mooi mee’.

‘Nou ok’, maak ik een eind aan het onderwerp, ‘nog een flauwe mop, je hoeft alleen maar te glimlachen’.

Bedrogen

Een man komt een dag eerder thuis van een zakenreis. Hij neemt de taxi vanaf Schiphol. Bijna bij zijn huis aangekomen vraagt hij de taxichauffeur om getuige te zijn omdat hij vermoedt dat zijn vrouw hem bedriegt. De taxichauffeur gaat akkoord tegen betaling van 150 euro. Ze gaan het huis binnen en openen voorzichtig de deur van de slaapkamer. De man trekt de deken van het bed en betrapt zijn vrouw met haar minnaar. Rood van woede trekt de man zijn pistool en houdt het tegen het hoofd van de minnaar.

Zijn vrouw huilt en roept, ‘Jan niet schieten. Ik heb tegen je gelogen, ik heb nooit geld geërfd van mijn tante Thea. Hij hier heet Theo en hij heeft de Ferrari, onze boot en het huisje aan de Friese meren betaald. Ook alle tickets voor de schouwburg en jouw seizoenskaart van het voetbal heeft hij betaald. Hij betaalt zelfs als wederdienst onze belastingen’.

Jan, volledig van de kaart, laat zijn pistool zakken en vraagt aan de taxichauffeur, ‘wat zou jij doen in mijn plaats?’

‘Ik?’, zegt de taxichauffeur, ‘ik zou vlug de deken over hem terugleggen. Stel je voor dat Theo kou vat’.