vluchtelingensentiment

Vluchtelingensentiment en het kind

‘Ligt er een dood kind op het strand, wordt Nederland wakker. Dan gaat het volk, dat doordeweeks naar suffe programma’s kijkt, zoals TROS B-artiesten op de markt, op zolder oude rommel verzamelen. Wie willen ze daarmee helpen. Dat kind is dood, evenals veel andere kinderen. Vluchtelingensentiment is het’.

Ik kijk Harry vertwijfeld aan. ‘Ik begrijp wat je bedoelt’, zeg ik, ‘maar het klinkt wat hard en ongenuanceerd’.

‘Wil je nuance’, reageert Harry, bitser dan ik had verwacht, ‘waar wil je nuance. De meeste mensen zijn juist alle nuance kwijt als zo’n dood kind in het gesprek komt’.

Kind erbij

‘Het is inderdaad de goedkoopste truc uit het PR-boekje. Iedere adviseur en spindoctor weet, een kind erbij doet wonderen. Het is de vraag of dat ook in dit geval niet is gebeurd. Dat een kind, dat onderweg is overleden tijdens zo’n bootreis, voor de dramatiek op het strand is gelegd. Wellicht dat zelfs de pers erbij is geroepen’.

‘Nou dan, en vind je het dan niet opvallend hoe daarna allerlei mensen met speelgoed en pluche beestjes te voorschijn komen. Dat mensen ineens woonruimte aanbieden. Terwijl het vluchtelingenprobleem of noem het vluchtelingencrisis, daarmee natuurlijk niet mee is opgelost’.

‘Ja, ja’.

Vluchtelingensentiment

‘Aan vluchtelingensentiment heb je niets, René. Daar is deze crisis veel te verstrekkend voor. Zoals er nu ook door politici op wordt gereageerd, gaat het nog een behoorlijk probleem opleveren in de toekomst. Waar denk je bijvoorbeeld dat het heen gaat met die verdeling over Europese landen, waar nu aan wordt gedacht. We hebben open grenzen, die vluchteling die nu naar Roemenië of Polen moet komt over een paar jaar gewoon naar Nederland’.

‘Dat zou kunnen, inderdaad’, beaam ik voorzichtig.

‘En wat dacht je van al die mannen. Valt je niet op dat het in verhouding veel mannen zijn. Een groot deel daarvan wil straks vrouw en kinderen laten overkomen. Vermenigvuldig het aantal vluchtelingen nu alvast maar met factor 2,5 en vraag je ook maar eens af wie die gezinsvereniging moet gaan betalen. En ik vraag je, waarom zijn die vrouwen achtergebleven in hun zó vreselijke moederland… nee, er zitten heus ook veel economische vluchtelingen bij. Mensen die het hier beter denken te hebben, die hier de krenten uit de pap komen halen’.

Rechts realisme

‘Ho ho, Harry, je schiet weer in de rechtse retoriek’.

‘Nee, in rechts realisme. Je denkt toch zeker niet dat die mensen straks teruggaan naar hun vaderland. Die hebben hier geproefd aan welvaart, democratie, zorg en vooral onze sociale voorzieningen. Of wat er dat laatste nog van over is’, blaast Harry verder.

‘Ik las vorige week over een Nederlandse jongen die in grafieken en plattegronden bijhoudt waar IS bezig is. Zijn website wordt over de hele wereld gevolgd, zelfs door regeringsleiders’.

‘Dat heb ik ook gelezen’, reageert Harry, ‘hij vertelde ook dat in Syrië 90 procent van de ellende door de regering Assad wordt veroorzaakt. Wat doet de Westerse overheid daaraan. Niets, zeg ik je, er zullen wel economische belangen zijn. Een betere reden om wél IS aan te pakken en niet die regering kan ik niet bedenken’.

Controleerbaar

‘Ze willen niet dat het escaleert. Wanneer Assad weg is, blijven er mensen over die minder controleerbaar zijn. Bovendien is in andere landen, nog niet zo lang geleden, al aangetoond dat het niet werkt een zogenaamde dictator of op andere wijze foute leider te verwijderen’.

‘Waar dan?’, vraag Harry.

Ik kijk hem aan. Is het een serieuze vraag. ‘Afghanistan, Irak, noem maar op’, zeg ik, ‘de verwachte democratie en rust is er niet gekomen’.

‘Elke situatie is anders. Ga het op straat vragen; iedereen zal je zeggen dat Assad een foute man is. En dat zijn aftreden of een aanslag één van de oplossingen van het probleem is. Daarnaast is het natuurlijk veel zinvoller om mensen daar te helpen, dan ze hier te laten komen. Ze hebben daar hun wortels, hun cultuur, hun familie. Daar helpen is echt beter, ook wanneer dat een tijdelijke opvang betekent buiten hun eigen woonomgeving’.

Harry’s vrouw komt binnen. ‘Zo schat, hoe was het bij de zwemclub?’, vraagt Harry ter begroeting.

‘Er was een jongetje uitgegleden op de natte vloer. Hij stootte met zijn voet tegen een opstaande rand van het zwembad en viel in het bad. Hij schreeuwde de hele boel bij elkaar. Iedereen er direct omheen. Een half uur gezeur over een blauw plekje op zijn grote teen. Zal je nog zien dat er een onderzoek wordt ingesteld naar de natte vloer’.

Harry kijkt me aan. Ik glimlach. Vluchtelingensentiment, kinderensentiment.

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 11 september 2015 door in de categorie 2015, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *