Ooit zat ik op een terras met Ruud Kluivers. Ruud was toen hoofdredacteur van computerblad PCM. Hij wist als geen ander in Nederland wat er allemaal speelde in de wereld van computers en software en was zelf een enthousiast verkondiger van het woord… INTERNET. Op het moment dat hij weer eens doorschoot in zijn enthousiasme over de vele, toekomstige mogelijkheden maakte ik een wijds armgebaar over het terras en vroeg hem ‘hoeveel mensen hier hebben internet’. Het was een retorische vraag waar ik zelf wel antwoord op wilde geven ‘jij, ik en wellicht nog 2 van de 100 hier’.

Ik moet er aan denken als ik lees over het onderzoek van de Mendelsohn Affluent Barometer onder welgestelde Amerikanen. Het blijkt dat de meesten van hen, hoewel ze geld genoeg hebben voor allerlei elektronische media en die ook kopen, nog steeds het liefst papieren kranten en tijdschriften lezen, televisieprogramma’s gewoon op de tv bekijken etc. Bij elke nieuwe techniek en bij opmerkelijke cijfers rondom sociale media wordt de doodsteek van traditionele media aangekondigd, maar het blijkt, niet alleen uit dit onderzoek, dat consumenten alle mediale mogelijkheden gewoon inpassen in hun leven. Dat gebeurt op geheel individuele wijze, ingegeven door financiële mogelijkheden, sociale omgeving en dergelijke.

90% van de mensen uit mijn nabije omgeving, zowel jeugdig als hoogbejaard, hebben thuis een computer met internetverbinding. Meer dan de helft heeft een smartphone waarvan een deel ook de internetfuncties gebruikt (email en webbrowsen). Maar allemaal lezen ze ook papieren tijdschriften, bijna allemaal kijken ze televisie op de tv. Ik denk dat het de charme is van dit moment. We hebben talrijke mogelijkheden, maar we weten steeds beter keuzes te maken en een balans te vinden. Tot voor kort wilde we het nieuwste van het nieuwste, maar we komen er geleidelijk achter dat dat weinig zinvol is. Wij zijn zelf maatgevend en onze ’tools’ zijn wat ze zijn, gereedschappen om ons in onze communicatiewensen te ondersteunen.