Wim Pijbes een nare man

Wim Pijbes een nare man

We zaten met een paar vrienden bij elkaar. ‘De Rembrandts komen na aankoop allereerst naar Maastricht’, zegt Gijs, de Limburger in het gezelschap. Het gesprek vervolgt over de aankoop van de Rembrandts en komt als snel op Wim Pijbes.

‘Ik vind Pijbes een nare man ’, zegt Erik.

‘Hoezo, een nare man?’, vraagt Ton.

‘Nou, dat vind ik gewoon. Ik weet niet waarom’.

‘Laats kwam mijn moeder bij me langs, terwijl hij op televisie was’, vertelt Rob, ‘ze had hem nooit eerder gezien. Ze keek even en vroeg me “wie is die nare man”. Dat vond ik bizar, toen’.

‘Ik heb het vaker gehoord’, zeg ik, ‘niet per se in die bewoordingen. Zelf heb ik een ambivalent gevoel bij hem. Hij heeft inderdaad iets naars om zich heen hangen, maar ik waardeer wel hoe hij probeert dingen duidelijk te maken. Zoals laatst bij De Wereld Draait Door over de aankoop van die Rembrandts’.

‘Ja, daar heb ik me zo aan geërgerd’, openbaart Ton, ‘maar dan aan Mathijs van Nieuwkerk. Pijbes was chronologisch aan het vertellen hoe het was gegaan en hij werd telkens in de rede gevallen met domme vragen. Waardoor het verhaal langer duurder, niet was te volgen en eigenlijk onbegrepen bleef’.

‘Dat is nu juist dat nare. Je hebt het gevoel dat zo’n horten en stoten interview tevoren is afgesproken’, verklaart Erik, ‘dat nare, ondefinieerbare van Wim Pijbes is wellicht wat hem heel goed maakt voor het Rijksmuseum, maar als mens verder onsympathiek’.

‘Hoe bedoel je?’, vraagt Ton weer.

‘Hij heeft het toch gewoon handig gespeeld die aankoop en in het voordeel van het Rijksmuseum’, antwoordt Erik.

‘Hoe is dat dan gegaan volgens jou?’, wil Ton weten.

‘Hij komt eerst, of was het een medewerker, een paar maanden geleden in DWDD vertellen dat de Rembrandts te koop zijn en dat hij 160 miljoen zoekt om ze alle twee te kopen. Dan krijgt hij 80 miljoen aangeboden van de overheid voor één schilderij en is hij nog bezig de andere 80 miljoen te zoeken.

Daarmee komt hij naar buiten en met veel ophef wordt verteld dat Nederland ze alle twee gaat kopen. De Fransen reageren natuurlijk en refereren aan een eerder gemaakte afspraak. Het wordt er uiteindelijk dus één voor Nederland en die laat hij betalen door de overheid. Het kost het Rijksmuseum, dat al van subsidies overeind wordt gehouden, dus geen cent’.

‘Ja. Pijbes had op zijn minst een gebaar kunnen maken rond die tachtig miljoen’, zeg ik, ‘als was het maar voor de PR. Dat had hem een stuk sympathieker gemaakt dan met het verhaal te komen dat iedereen zich terugtrekt. Ineens heeft de Vereniging Rembrandt zich teruggetrokken, hebben de rijke vrienden van het Rijksmuseum geen interesse meer enzovoort’.

‘Die vrienden werden geprikkeld met een belastingvoordeel’, vertelt Ton, ‘wellicht is die regeling ingetrokken door de belastingdienst’.

‘Dan kan Pijbes dat toch gewoon zeggen’, reageert Erik, ‘dan wordt het duidelijk. Die zogenaamde openheid en dan die streken in de achterkamertjes. Ik blijf erbij, Ik vind die Pijbes een nare man ’.

Ik schud mijn hoofd, Ton glimlacht en Gijs zegt niets. Die zit waarschijnlijk met zijn gedachten in Maastricht. Gelukkig begint er een ander onderwerp.

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 20 oktober 2015 door in de categorie 2015, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *