Zoals afgesproken kwam Dick afgelopen woensdag bij me langs. Het duurde niet lang of hij vroeg naar het idee voor de zichzelf uitlatende hond. ‘Ik noem het hondenriem met GPS, dat is het in feite’, vertelde ik hem.

Hij was enthousiast. Niet dat ik daar verder veel aan heb. Dick is niet iemand die een idee verder brengt, ook al zou hij het graag willen. Zo gauw hij buiten staat wordt hij weer opgeslokt door zijn dagelijkse beslommeringen. Hij zal wellicht af en toe nog aan de hondenriem met GPS denken, maar daar blijft het bij.

Ideeën vertellen

Dat is ook de reden dat ik meestal geen problemen mee heb ideeën te vertellen en zelfs uit te leggen. Wellicht heb ik daar al eens een bericht over geschreven. Als me wordt gevraagd waarom ik meestal makkelijk met ideeën omga, vaak als ik iemand er net uitgebreid een heb vertel, geef ik het volgende voorbeeld. Soms aangevuld met een inleidend verhaaltje.

Stel ik heb een idee. Met mijn ideeën kan ik een huiskamer vullen. Maar zolang ik er niets mee doet vul ik alleen mijn eigen bovenkamer. Ik realiseer me dat ik veel kan, maar ik zal altijd anderen nodig hebben die bepaalde dingen beter kunnen of dingen kunnen die ik niet kan. Dus zal ik een idee naar buiten moeten brengen.

Dat kan gericht. Als ik een idee werkelijk goed heb doordacht en er mee verder wil is dat de manier. Ik ga dan op zoek om de juiste personen om me heen te verzamelen. Meestal heb ik echter rond een idee nog aanvullende informatie nodig. Dus nadat ik boeken het geraadpleegd en internet heb afgestruind, vertel ik het gewoon aan anderen.

Soms doe ik dat ook gericht, maar vaak ook gewoon aan degene die het wil horen. Zoals Dick. Wanneer die mensen niet helemaal dom zijn, krijg ik altijd wel iets terug wat bruikbaar is.

Honderd personen

Dat laatste vertel ik dan vanuit, wat ik noem, de honderd-personen-ervaring. Een verhaal dat wel steeds dezelfde strekking heeft, maar waarbij de getallen willekeurig kunnen worden ingevuld. Het gaat als volgt:

Stel je vertelt honderd mensen je idee. Niet alleen de titel, zoals “hondenriem met GPS”, maar ook het verhaal er omheen. Zestig mensen begrijpen het niet. Dertig begrijpen het, maar het staat te ver van ze af. Vijf begrijpen het en denken wellicht dat ze er iets mee zouden willen. Maar ze weten niet hoe ze het moeten aanpakken.

Tenslotte zijn er vijf die het begrijpen, er iets mee zouden willen en weten hoe ze het moeten aanpakken. Drie daarvan zijn wellicht eerlijk en twee niet. De eerste drie willen samenwerken, de andere twee zullen er al tijdens het gesprek over nadenken hoe ze me kunnen belazeren.

Twee van de overgebleven vijf worden al snel weer gedwongen zich met hun gewone werk bezig te houden, twee andere hebben geen geld en dus blijft er een van de honderd over die alle mogelijkheden en voorwaarden heeft die nodig zijn om het uit te voeren. Het is meegenomen als het een eerlijk persoon is.

Maar die ene persoon heeft alleen het idee met wat informatie. Er komt nog zoveel kijken bij het daadwerkelijke realiseren van een idee, dat er nog alle kans is dat het strand.

Hondenriem met GPS

Gisteren vertelde ik het idee van de Hondenriem met GPS tijdens mijn zaterdagbijeenkomst met vrienden. Ze vonden het fantastisch, leuk of waren nauwelijks enthousiast. Degene die het fantastisch vond zal er niets mee doen, hij is te veel bezig met zijn aankomende zevende vakantie van dit jaar.

Het idee van de hondenriem met GPS is eenvoudig. Het idee dus dat oorspronkelijk de zichzelf uitlatende hond heette. Stel je een app voor van een plattegrond waarop je een route voor het uitlaten van je hond kunt vastleggen. Dat kan één vaste route zijn of een per uitlaatbeurt wisselende route.

De hond draagt een hondenriem met GPS, eigenlijk hondenhalsband. De halsband heeft drukpunten die de hond bijtijds zachtjes aangeven dat hij naar links, naar rechts op rechtdoor moet. Deze drukpunten werken vanzelfsprekend op basis van de op de kaart vastgelegde route.

Pavlov

In het begin zal de hond getraind moeten worden de drukpunten te volgen. Eigenlijk creëer je met de hondenriem met GPS gewoon een Pavlov-situatie. Dus kan de riem ook schokjes geven en wellicht zelfs enigszins wurgen of andere onprettige dingen doen.

Wanneer de hond de drukpunten negeert wordt hij daarmee gecorrigeerd tot het moment dat hij er geen probleem meer mee heeft de geplande route te lopen.

Bijkomende voorzieningen

Het voordeel van de GPS is bovendien dat het baasje de lopende hond op zijn route kan volgen. Ook maakt de GPS het mogelijk de snelheid van de hond te controleren. Zijn er straten waar hij rustig moet lopen, dan kan hij gecorrigeerd worden als hij te hard loopt.

Op een speelweide kan hem volledige vrijheid worden gegeven. Na een ingestelde periode kan hij door de GPS weer naar een bepaald startpunt worden gedirigeerd waarna de route kan worden vervolg.

En het baasje …

Voor het baasje is het verstandig tijdens de wandeling van de hond op de hometrainer te gaan zitten en zich af te vragen hoe hij voorkomt dat de hond bij rood licht oversteekt. Waarom op de hometrainer? Nu hij niet zelf zijn hond meer uitlaat zal hij op andere manieren aan lichaamsbeweging moeten komen.