“Hij zegt al vanaf zijn twaalfde dat ie uit Nederland weg wil”, vertelde mijn vader mij toen mijn lievelingsoom de familie had meegedeeld dat hij ging emigreren. Ik was negen en verdrietig. De oom waar ik altijd met mijn verhalen terecht kon en die mij wijze raad gaf ging verhuizen naar de Antillen. Hij niet alleen. Mijn neefjes en nichtjes gingen mee. En mijn tante natuurlijk, want zonder haar was het waarschijnlijk niet eens gebeurd. Ondanks de uitspraak in zijn jeugd en alle keren dat hij het daarna over emigreren had ten spijt.
Nee, het was dankzij mijn tante die een baan in het onderwijs aangeboden kreeg op Aruba. Niet Frankrijk, Australië of ergens in Afrika, de uiteenlopende gebieden waar hij het zelf altijd over had. Maar Aruba. Hij kon na de talrijke opmerkingen over emigreren geen kant meer op, realiseer ik me nu, hij moest mee. Ze bleven uiteindelijk drie jaar op Aruba en woonden daarna nog vier jaar op Curacao.

Na zeven jaar waren ze terug in Nederland. Ik was achttien, had met glans mijn middelbare school doorlopen en stond op het punt te gaan studeren. Naast school had ik baantjes gehad en ik zat in besturen van verschillende verenigingen. Drie weken na hun terugkomst was ik bij mijn oom en tante. Teleurgesteld fietste ik die avond terug naar huis. Mijn oom had nog steeds die wereldwijze raad, maar nu doorzag ik de zwakte ervan. Het was de stelligheid van een bange man, de wijsheid van een boekenwurm en dromer. Niet van een man die daadkrachtig zijn wensen, dromen en ambities leeft. Ik ben inmiddels zelf voor werkzaamheden op Curacao geweest. Het is een prachtige smeltkroes van allerlei mensenrassen en culturen, met gezamenlijk een heerlijke ‘laat maar waaien’-mentaliteit waarmee ik het jachtige leven in het Nederland leerde relativeren. Maar zeven jaar in een andere cultuur hadden mijn oom niets gebracht. En ik begreep die avond dat het door mijn tante kwam als er bij hun thuis wel eens wat gebeurde.

Hij wilde al vanaf zijn twaalfde weg uit Nederland, hoor ik mijn vader weer zeggen. Maar waarom. Ik had en heb geen behoefte het mijn oom te vragen, ook al ben ik ergens wel benieuwd naar zijn antwoord. Ik weet nu dat mensen het leven doelloos aan zich voorbij kunnen laten gaan. Dat ze leven van hun dromen en verhalen over een gewenst leven, maar zich laten meedrijven op de levensgolf zoals die zich aandient. Met zo‘n houding maakt het niet uit waar je bent. Met zo‘n houding kun je zelfs weg willen uit Nederland.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.