Op zoek naar een artikel in een map met krantenknipsels stuitte ik op een bericht dat mijn vader ooit uitknipte. Het had op 28 juni 1978 in een Utrechtse huis-aan-huis krant gestaan, waarschijnlijk het Stadsblad. Het verscheen ter gelegenheid van de verbouwing van de slagerij van mijn ouders, bijna veertig jaar geleden.

Heropening

Ik kan het met nog goed herinneren. Er was een heropening geweest, waarbij ik foto’s maakte. Ik had in die tijd twee Nikon camera’s waarmee ik naar concerten ging. De heropening fotografeerde ik waarschijnlijk met een van die camera’s

Het krantenknipsel

Slagerij Maarsseveen paste zijn bedrijf rigoureus aan …

Al vanaf ver in de vorige eeuw is er in het pand Wittevrouwenstraat 17 een slagerij gevestigd. Vroeger werd er achter de zaak ook geslacht maar dat is al weer wat jaartjes geleden. De heer N. van Maarsseveen en zijn vrouw zitten nu in de slagerij, die pas geleden een maandje dicht is geweest. Dat was nodig want het hele interieur van de winkel moest veranderd worden.

De toonbank kreeg een andere plaats, er kwam een stukje aan de winkel en ‘eigenlijk zijn alleen de snijmahcines overgebleven’, glundert de heer van Maarsseveen. Hij en zijn vrouw zijn erg tevreden over de nieuwe indeling van de winkel en er is meer aan dan je zo op het oog kunt zien. In het moderne houten plafond is tegelijkertijd de koeling van de hele winkel opgenomen. Door gaatjes achter het hout komt koude lucht naar beneden gezakt de winkel in en achter in wordt warmere lucht weggezogen.

‘Een geweldige vooruitgang’, vinden de heer en mevrouw van Maarsseveen, want voorheen gebeurde het wel, dat de klanten met hun kraag op op hun beurt stonden te wachten. ‘We hadden zo’n blaasapparaat en dat hing boven de deur. Verre van ideaal, maar je moest toch iets. Dit systeem is natuurlijk veel plezieriger’.

Hoe lang ik hier al zit? Nou 49 jaar, zolang als ik leef. Hier achter de iwnkel in het woongedeelte ben ik geboren, zeg de heer van Maarsseveen. Mijn vader en grootvader waren in dezelfde winkel slager. Ik heb de tijd nog wel gekend, dat je als slager je klanten afging om te vragen of er nog iets moest zijn. Je nam de bestelling mee naar huis en vaak dezelfde dag moest nog afgeleverd worden. Dan is er wel wat veranderd.

Het heeft ons toch wel wat gedaan, dat de mensen zo blij waren, dat we na de sluiting voor de verbouwing weer open gingen. We zijn flink in de bloemen en de kadoos gezet en er waren mensen bij die zeiden: we hebben vier weken lang geen gehakt gegeten, want van een andere hoeven we het niet. Dat is leuk om te horen, al moet ik zeggen, dat ik zelf best gehakt van een andere slager durf te eten hoor. Maar ik weet dan ook waar ik moet gaan.

Ik proef het gelijk als vlees oud is en oud is gehakt al als het een hele dag in een vitrine heeft gelegen. Ook ander vlees maken wij pas klaar als er om gevraagd wordt. Je zult bij ons geen grote schalen met kant en klaar gesneden vlees zien. En die extra zorg proef je. Wij zelf proeven het in ieder geval en onze klanten zijn er kennelijk ook aan gewend geraakt.

De omgeving van de Wittevrouwenstraat is in de loop van de jaren door veel mensen verlaten, maar het gekke is, dat wij onze klanten lang niet allemaal zijn kwijtgeraakt. Ze komen nog uit alle delen van de stad naar ons terug. Er woont zelfs iemand in Vlaardingen, die nog bij ons komt kopen. En onze prijzen staan daar, de heer van Maarsseveen wijst boven de toonbank, duidelijk zichtbaar opgesteld.

De mensen weten wat ze bij ons betalen. Het duurste kogelbiefstuk b.v: f. 4,50 per ons. Geen kleinigheid vinden de heer en mevrouw van Maarsseveen, maar toch komen we steeds tekort. Gehakt: f 9,- per kilo. Maandag is de zaak de hele dag gesloten. Dan maakt slager van Maarsseveen worsten en andere vleeswaren. ’s Winters de rookworst, nu ook roastbeef, fricando, pekelvlees.