Alleen wandelen. Ik moest er gisteren aan denken toen ik van mijn APK-garage naar kantoor liep. Niet omdat ik mezelf ineens afvroeg wat het verschil is tussen alleen wandelen of alleen lopen, of wandelen en lopen op zich. Ik had een collega op kantoor gezegd dat ik naar kantoor zou lopen en hem gevraagd mij later op de dag naar de APK-garage terug te brengen met zijn auto.

Nee, het begon met de manier waarop sommige mensen naar mij keken. Natuurlijk zat daar van mij wat suggestie bij, het idee dat mensen op een manier naar je kijken omdat je de verwachte reactie zelf in je gedachten legt. Maar het was meer dan dat. Ze keken onderzoekend, waarom loopt die man daar alleen. Heeft ie hier wat te zoeken. Anderen leken te kijken met een soort van medelijden.

Op kantoor vroeg ik een collega, die sinds kort dagelijkse wandelingen van ongeveer een uur maakt, hoe hij dat ervaarde. Hij herkende het, ‘je mist de hond die je lijkt te legitimeren wanneer je alleen over straat loopt met een schijnbaar doelloze tred’.

Dallas

Ik denk aan een bezoek aan vrienden in Dallas. Zij pakten voor alle activiteiten de auto. Als ze weggingen opende de poort en het leek wel of overal waar ze heengingen alleen poorten en hekken waren. Toen ik een keer zei dat ik wat wilde gaan wandelen hielden ze me tegen. Ik kon niet zomaar de straat op, veel te gevaarlijk.

Een paar dagen later, na enig aandringen, hebben ze me met de auto naar een wijk gebracht. Daar kon ik de stad verkennen, zoals zij het noemden. Maar ik mocht niet buiten de wijk gaan. Zij hadden een afspraak in de buurt en haalden me later op.

In de wijk viel ik lopend niet op. Er waren toeristen en bewoners te voet. Toen ik toch wat buiten de wijk ging ‘verkennen’, voelde ik direct ogen op me gericht. Alsof ik een gestoorde was. Wellicht niet alleen vanwege het mogelijke gevaar, maar ook omdat er auto’s zijn. Dus waarom zou je lopen.

Het was ruim twintig jaar geleden. Inmiddels schijnt de situatie, in ieder geval in Dallas, verbeterd te zijn.

Alleen lopen

Een vriend die tot twee jaar geleden nog flink geld had en zich allerlei luxe kon permitteren, heeft door omstandigheden een flinke stap terug moeten doen. In plaats van zijn Lexus, Tesla, scooter en elektrische fiets reist hij tegenwoordig met het openbaar vervoer en te voet.

Terwijl ik terugloop van de APK-garage naar kantoor, denk ik aan hem. Ik maakte een gezonde eigen keuze, door in ieder geval de heenweg te lopen. Hij werd er min of meer toe gedwongen te gaan lopen. Hij is er niet door veranderd. Hij is de joviale optimist gebleven. Zonder zelfbeklag aanvaardt hij zijn situatie, wellicht in de wetenschap of verwachting dat het tij weer zal keren.

Hoe hij het alleen wandelen ervaart heb ik hem nog niet gevraagd. Heeft hij ook het idee dat mensen, vreemden die zijn situatie niet kennen, onderzoekend naar hem kijken en wellicht met medelijden. Of is dat inderdaad de suggestie die je, ik in bovenstaand geval, bij jezelf oproept. Iemands gedachten, zeker niet van een persoon die naar je kijken vanuit een passerende auto, kun je immers niet makkelijk lezen.

Wandelen

Alleen wandelen of alleen lopen. Zit daar verschil in vraag ik me toch ineens af. Wandelen is het voor je plezier te voet gaan. Lopen, zoals ik van garage naar kantoor, is te voet gaan omdat je even geen auto hebt, geen leenauto wilde of geen vriend of collega wilde vragen je te halen.

Wanneer ik mijn gedachten verander en het plezier van het lopen ontdek, verandert mijn lopen in wandelen. Me dat realiserend zie ik mijn oude buurman voor me.

Alleen wandelen

Dagelijks maakt hij lange wandelingen. Minstens één keer per dag loopt hij een uur, soms anderhalf uur, in de buurt. De ene keer via de winkelstraten naar de weilanden. De andere keer gaat hij direct voor een boswandeling en soms combineert hij de wandeling.

Hij vertelde me onlangs nog dat het leuk was en gezond. Hij komt bekenden tegen en maakt dan een praatje. Hij maakt foto’s als hem iets bijzonders opvalt. Dat kunnen parende dieren zijn, een vreemd gevormde boom, een afgebrande schuur, een mooi over een weg scherende zonnestraal. Hij heeft plezier en is een echte wandelaar.

Andere wereld

Ik ben overgegaan van lopen op wandelen. Ineens valt me een inham op met minstens vijftien autowasplaatsen. Even daarna loop ik langs een bedrijf dat auto’s tuned, een bedrijf dat maskers maakt en een organisatie waar mensen met een verstandelijke beperking aan werk worden geholpen. Een aantal van hun klanten zie ik zitten. Ze drinken koffie en zwaaien enthousiast naar me als ik door het raam naar binnen kijk.

Aan de overkant van de straat zie ik een winkel waar met grote letters ‘Bijenkasten’ op staat geschilderd. Bijenkasten, herhaal ik de tekst in gedachten. Ja, die moeten natuurlijk ook ergens worden gekocht. In de bijenkastenwinkel dus. Ik merk de glimlach in mijn hoofd. Het lijkt wel of ik krachtiger loop. Ik ben aan het wandelen. Alleen aan het wandelen.

De bij dit bericht geplaatste afbeelding is een schilderij gemaakt door John Bramblitt. Hij verloor zijn zicht en schildert sindsdien op herinnering en door het voelen van de kleuren.